De zaterdag van… Weer een zaterdag met een heerlijk bakkie koffie (twee zelfs en nog een Christal Clear als toegift) en de uitdaging om een portret te maken van het Doe mee! raadslid Carla Fenijn. Op 2 september 2019 volgde zij Ruud den Haak op.

Paspoort

Woonplaats: Hoornaar
Gezin: alleenstaand
Vrije tijd: Verzamelt knuffels voor het goede doel, heeft passie voor bloemen en planten, adviseert mensen met complexe financiële problemen en belastingen bij Stichting OBAF, legpuzzelaar en postzegelverzamelaar.
.

“Iemand die niet kan werken, verdient een sociaal vangnet”

Ik begin de zaterdag met het zoeken naar de rotzooi in huis om op te ruimen. Dan gaat de was in de trommel en daarna komen de boodschappen. Een start met huishoudelijke zaken dus en daarna is er uitgebreid tijd voor de bloemen en planten binnen en buiten. Die krijgen op de zaterdag speciale aandacht, alle dode bloemen en blaadjes gaan eruit.
Ik weet niet hoeveel soorten planten ik heb. Ik ben bijvoorbeeld lid van de fuchsiavereniging van de Alblasserwaard. Zij houden bijeenkomsten, vertellen je waar je stekkies en potgrond kunt kopen en geven excursies. Er zijn veel verschillende soorten fuchsia’s. Het bijzondere van deze plant is, dat een stekkie van een paar centimeter in het voorjaar kan uitgroeien tot een hele struik. Je hebt allerlei soorten een kleuren. Zo zijn er botanische en gekweekte fuchsia’s, winterharde en niet winterharde.

Waar komt die liefde voor planten vandaan?
“Mijn moeder had ook altijd planten en deed er alles mee. Ik ben er mee opgegroeid. Boven in de serre heb ik een cactus staan, die ik niet meer naar beneden krijg. Zo groot is-tie. Ik geef hem het hele jaar door water en hij bloeit 1 dag. Dan moet je er eigenlijk naast gaan zitten, want anders mis je dat moment met die bloem. Dan vraag ik me soms af: “Waarom geef ik die het hele jaar toch water voor die ene dag.”

Is jouw zaterdag altijd hetzelfde?
“Natuurlijk niet. Ik kan nu door Corona helaas niet naar rommelmarkten. Daar scoor ik de meest bijzondere pluche knuffels. Elke knuffel heeft wat, maar het bijzondere maakt het kind, dat juist gaat voor die ene knuffel. Als ik dat smoeltje ziet, dat maakt mij dat blij.”

Wat doe je er dan allemaal mee?
“Het begon met een kind uit Gambia, dat ik financieel adopteerde. Ik ging voor haar knuffels verzamelen. Later ging ik knuffels verkopen om haar schoolgeld te betalen. Nu verzamel ik ze en verkoop ze op Marktplaats voor het goede doel. Gemiddeld heb ik er zo’n 800 te koop staan.”

Hoe zie je het verschil tussen al die knuffels?
“Ik rubriceer ze op merk. Knuffels worden steeds in een verschillende collecties aangeboden en dat verandert bijna ieder jaar. Als een kind een lievelingsknuffel heeft, die verteerd is of kwijtraakt, dan wil dat kind alleen diezelfde knuffel terug. Dan heb soms dolgelukkige ouders aan de deur. Zo kwam er een keer ’s avonds om 22.00 uur een boomlange man van Surinaamse afkomst. Hij kreeg tranen in de ogen, want ik had precies de knuffel waar zijn meisje weer mee kon gaan slapen.
Er zijn zelfs rommelmarkten, waar ze me al kennen. Daar zetten ze de zakken vol met knuffels al voor me klaar.”

Nog even die cactus hè met al die aandacht en die ene bloeiende dag. Zegt dat iets van jou? Veel energie steken in iets voor dat ene moment?
“Nee hoor, ik ben helemaal niet filosofisch. Ik vind gewoon alles mooi wat groeit en bloeit.”

Wat zegt dan wel iets van jou?
“Ik ben zoals ik ben en zo moeten ze me nemen. Ik ben een liberaal in hart en nieren. Mijn vrijheid houdt op waar dat van een ander begint. Dit betekent voor mij, dat ik in die vrijheid kan doen en laten wat ik wil. Mits ik de vrijheid van die ander niet aantast. Iemand die hard werkt en goed verdient, mag het van mij het beter hebben dan iemand die niet werkt. Maar iemand die niet kan werken, verdient een sociaal vangnet.
Dit is het gezicht van mij, dat niet vaak naar voren komt. Ik heb respect voor iedereen ongeacht geloof, kleur, ras, seksuele geaardheid en wat dan nog meer. Respect wordt vaak weggedrukt, omdat we in een ikke-ikke-ikke maatschappij leven.”

Hoezo lokale politiek?
“Ik ben raadslid geweest in Dordrecht voor de VVD. Ik was toen 28. Dat was een andere tijd en met een andere raad dan nu. Vroeger kreeg je op zaterdag een dik pakket met stukken, die je op maandag doorgelezen moest hebben. In de fractie werd dan vervolgens bepaald, wat het college de volgende dag voor ging stellen. Nu liggen die verhoudingen door het dualisme heel anders.”

Dus nu geen achterkamertjes meer?
“Toen wel inderdaad. Er werd behoorlijk afgetimmerd in die kamertjes en dan moest de fractie dat volgen. De macht lag bij de coalitie. Als het college A gezegd had, dan werd verwacht dat de fracties ook A zeiden. Als er een fractie afweek, dan kwam de wethouder in een moeilijk pakket. Daarom was die zondag belangrijk, want dan werd dat voorbesproken.
Gelukkig is het nu anders. Nu mag je als raad vanuit de eigen fractie een andere mening hebben dan de wethouder. Dat is voor de wethouder ook prettiger om te functioneren. Vroeger kreeg de wethouder vooraf instructies, nu wordt hij achteraf gecontroleerd.”

Rick den Besten van Het Kontakt Mediapartners noemde jou het gezicht achter Schelluinen Spoorloos, het verzet tegen de Betuweroute. Wat heeft dat met jou te maken?
“De aanleg van de Betuwelijn in de jaren 90 is de stomste fout die de politiek toen heeft gemaakt. Die spoorwegverbinding naar Duitsland hadden ze nooit aan moeten leggen. Dat kost de Nederlandse overheid en dus burger tot op de dag van vandaag nog honderden miljoenen per jaar. Die aansluiting naar Duitsland is er nog steeds niet.
Ik hoor Hanja Maij-Weggen, de toenmalige minister van Verkeer en Waterstaat bij een bijeenkomst in Giessenburg nog zeggen: “Alles met Duitsland is geregeld.“ 23 jaar na dato is die aansluiting er nog altijd niet.
Ik was in die tijd de woordvoerder voor het landelijk overleg van de Betuweroute. Camping De Kale Hoeve in Giessen Oudekerk was onze basis. Daar is de Betuwelijn later dwars overheen gegaan. Het programma Nova heeft er veel aandacht aan besteed. Rick den Besten was beginnend journalist en we hebben altijd goed met hem samen kunnen werken.”

Waarom woordvoerster? Jij bent toch niet van de publiciteit?
“Eigenlijk geen idee, daar rol je in. Ik werd benaderd door een journalist van Nova, die vroeg om exclusiviteit. Ik werd toen woordvoerster voor Schelluinen Spoorloos.”

Nu ben je toch ook actief in het vrijwilligerswerk?
“Ik zet me in voor de Stichting OBAF Molenlanden. Wij helpen mensen met financiële problemen, belastingen en toeslagen. Diverse mensen worden door ons geholpen om hun financiën weer op orde te krijgen. Vluchtelingen, jongeren, ouderen en ook gezinnen. Je komt ze in alle levensfases tegen.”
Leven met financiële problemen is ingrijpend en als je mensen weer toekomst kan geven zie ik ook daar blije gezichten aan de keukentafel, net als bij dat meisje met die ene unieke knuffel bij de voordeur!”

Noot redactie
Voordat ik bij Carla over de drempel stapte, zag ik een prachtige rozenboog in haar kleurrijke tuin en kom ik een rek tegen waar gewortelde planten te drogen hangen. Ik had dit nooit eerder gezien, zal wel iets met groene vingers zijn.
Op mijn vraag over de plek voor de foto bij het interview stelt ze de rozenboog voor. Dat had ik ook in mijn hoofd zitten. Hoe leuk was dat. Hier hoefden we niet verder over na te denken.