Op 20 april j.l. heeft de raad “Het lokaal actieprogramma aanpak laaggeletterdheid en bibliotheekwerk” vastgesteld. Veel was al in onze nieuwe gemeente geharmoniseerd, echter nog niet het bibliotheekwerk.

Ongeveer een half jaar geleden stond dit onderwerp ook geagendeerd. De visie 20-24 met de titel die ons wel aansprak “Iedereen kan meedoen”, leverde echter nog heel wat vragen op. De wethouder werd verzocht naar de raad terug te komen met een steviger stuk, waarbij ook gericht gekeken werd naar laaggeletterdheid. Dit stuk is nu besproken in de raad van april j.l. en vastgesteld.

Het belang van goed bibliotheeknetwerk

Voor Doe mee! Molenlanden is de bibliotheek een onmisbare voorziening voor onze gemeente. Trouwens, we hebben als gemeente ook een wettelijk verplichting aangaande het bibliotheekwerk. Iedere inwoner van Nederland heeft namelijk recht om gebruik te maken van de openbare bibliotheek. De overheid vindt het daarbij belangrijk dat de openbare bibliotheek een plek is waar:

• mensen informatie kunnen vinden;
• mensen kunnen lezen en leren;
• mensen elkaar kunnen ontmoeten en met elkaar in discussie kunnen gaan;
• mensen kennismaken met kunst en cultuur.

De bibliotheek levert daarnaast een bijdrage aan de persoonlijke ontwikkeling van mensen. Bijvoorbeeld door laaggeletterdheid te bestrijden. Of door ervoor te zorgen dat mensen meer kunnen en/of gaan lezen. Ook stopt leren niet na de afronding van het onderwijs, maar gaat het een leven lang door. Daar levert de bibliotheek ook een bijdrage aan. De overheid heeft een rol bij het toegankelijk maken van bronnen en informatie via de openbare bibliotheek.

Het zijn taken en doelen die aansluiten bij de doelstellingen van Doe mee! waarbij een ieder recht heeft om gebruik te maken van deze voorziening en het sluit ook aan bij de inclusieve samenleving waar we voorstaan. Alle voorzieningen zijn er voor alle inwoners. Dat kan dus betekenen dat er letterlijk en figuurlijk drempels moeten worden weggenomen.

Vier speerpunten

In het nieuwe bibliotheekbeleid komen 4 speerpunten naar voren:

• Taalbevordering voor baby’s en peuters
• Taalbevordering kinderen 4 -12 jaar
• Leesbevordering 12- 16 jaar
• Voorkomen en aanpak laaggeletterdheid 16 jaar en ouder.

Zo zal onder andere “Boekstart” voor alle aanbieders van kinderopvang in Molenlanden worden uitgerold en krijgen de afhaalpunten Giessenburg en Arkel een wisselcollectie voor 0 tot 4 jarigen.

Daarnaast worden er veel activiteiten benoemd om laaggeletterdheid tegen te gaan, b.v. taalactiviteiten in een taalcafé (Groot-Ammers en Nieuw-Lekkerland) en inzet van een “Taalpunt”  waarbij mensen die moeite hebben met de Nederlandse taal, zich kunnen melden voor informatie en persoonlijk advies.

Bibliotheek in Noordeloos en meer

Door snel in te spelen op de motie Asscher, kon Molenlanden een beroep doen op extra gelden vanuit het rijk ten behoeve van het bibliotheekwerk. Daarbij ging het met name om de kleine kernen waar geen bieb aanwezig was. Dankzij deze subsidie is er nu een servicepunt in Noordeloos.

In het aangenomen voorstel wordt er ook een wisselcollectie gezet in de dorpskamer van Giessenburg. Wellicht gaat dit ook gebeuren in Arkel.

Op alle scholen Bieb op School

Alle scholen waar geen bibliotheek is, kunnen verder rekenen op de “Bieb op school”. Op die scholen staat een wisselcollectie en verzorgt Bibliotheek AanZet educatieve ondersteuning. Iets wat in Giessenlanden al werd toegepast, wordt nu ook uitgerold naar de scholen van voormalig gemeente Molenwaard.

Quik is nog niet klaar

Met het aangenomen voorstel kan Molenlanden weer een tijd vooruit betreffende het bibliotheekwerk. Maar onze wethouder Johan Quik lijkt nog niet klaar. Nog dit jaar is het de bedoeling dat we als raad verder praten over hoe we de toekomst zien van het bibliotheekwerk in Molenlanden. Na deze eerste stap dit voorjaar, gloort er nog meer perspectief voor de bibliotheek in Molenlanden. Een goede zet van onze wethouder, want je zou het soms bijna vergeten in de lokale politiek, maar samenleven is meer dan alleen huizen bouwen.

Ruud van Rijn

Hij had geen ambitie om raadslid te worden met Doe mee! en toch zei hij volmondig “ja”, toen de vraag na het plotseling overlijden van Carla Fenijn op 18 februari jongstleden kwam: “Ik had me voorgenomen om het niet meer te doen. Het raadslidmaatschap gaf me in het verleden op momenten zoveel stress, dat ik dat achter me had gelaten.”

Toch twijfelde Adrie geen moment om het laatste deel van deze raadsperiode de lege plek van Carla op te volgen.” Adrie wordt woordvoerder voor maatschappelijke zorg (wmo), het vakgebied waar hij in verschillende functies bij Syndion heeft gewerkt.

Adrie mag ook een beetje het spits afbijten, want hij zal op dinsdag 30 maart het eerste raadslid zijn, dat door burgemeester Theo Segers in de gemeente Molenlanden wordt geïnstalleerd.

Wij wensen Adrie veel succes en een mooie tijd met Doe mee! in de Raad van Molenlanden.

Op woensdag 16 maart mag Nederland weer naar de stembus. Een mooi moment voor DoeMee! om de kiezer op te roepen te gaan stemmen.  De lokale partij doet dit door volgende week 12.000 kaarten  huis-aan-huis persoonlijk rond te brengen. Op de kaart worden  alle inwoners opgeroepen om gebruik te maken van hun stemrecht…en met een knipoog wordt verwezen naar de gemeenteraadsverkiezingen in 2022.

Bij de vorige verkiezingen werd DoeMee! als nieuwkomer in één keer de grootste partij van Molenlanden en daarmee winnaar van de verkiezingen. Eén van de sleutels van het succes was de zichtbaarheid en de positieve campagne.  Berend Buddingh: “Veel partijen voeren alleen campagne in de weken voorafgaand aan de verkiezingen. Bij DoeMee! zijn we altijd zichtbaar en benaderbaar. Vlak voor de kerst hebben we nog een uitgebreide en inhoudelijke flyer rondgebracht. We staan te trappelen om komend jaar weer alle dorpen en stad te bezoeken en met onze inwoners in gesprek te gaan! En voor iedereen geldt: doe mee aan onze democratie! ”

Er staat een enthousiaste ploeg mensen klaar om komend jaar de handen uit de mouwen te steken. Zo zal DoeMee! zodra dat weer kan alle dorpen en stad bezoeken.

En nu ineens ben je er niet meer: “Wacht maar niet op mij, ik doe het op mijn eigen tempo.” En met dat eigen tempo kwam je overal. Je had een olifantengeheugen en wat was afgesproken, dat vergat je nooit. Met alle details, want jij kende de inhoud van alle stukken. Als woordvoerder liet je dat ook zien. Of het nu ging om Avres, Vluchtelingenwerk of de begrafenisrechten: jij ging een stapje verder waar anderen het loslieten. En vastberaden, want je ging het debat op het hoogste niveau aan. Altijd met respect voor die ander en een maximale loyaliteit aan de fractie. De discussie gingen we niet met je aan, want we wisten dat je gelijk had.

En nu ineens ben je er niet meer. Het laat ons zien hoe vergankelijk alles is. Gisteren was je nog vol in de fractie. Met onderwerpen die achter een slotje zaten, vluchtelingen, de corona-uitbraak op de basisschool in Hoornaar, integriteit en de aandacht voor invaliden buiten het stadhuis van Nieuwpoort. Je hebt een nalatenschap voor ons. En een herinnering aan een bijzondere collega. Eentje die er altijd was en haar plek zó gevonden had bij Doe mee!

Carla, we zijn het ons nog niet bewust, dat je er niet meer bent. Bedankt, dat we een levensles van jou mochten leren en dat jij ons jouw verhaal vertelde in het interview voor de zaterdag van.  

Bestuur en fractie van Doe mee! Molenlanden

Wij van Doe mee! wensen iedereen heel fijne feestdagen!
We hopen dat 2021 het begin zal zijn van nieuw geluk en goede gezondheid, want wat is dit rare jaar eigenlijk snel voorbij gegaan. Laten we hopen dat we deze periode nu snel achter ons kunnen laten en weer kunnen bouwen aan nieuw geluk voor iedereen!
Wij gaan er voor, en dit doen we graag samen met jullie allen! Doen jullie mee?
We gaan elkaar snel weer zien, TOT DAN in 2021!

Arco Bikker en Johan Quik zijn de wethouders van Doe mee! Op 2 januari 2019 startten ze met hun baan als bestuurder van de nieuwe gemeente Molenlanden. Na bijna 2 jaar krijgen ze podium om te vertellen wat er in hun leven veranderde, waar ze trots op zijn en wat we in de komende regeerperiode nog van ze mogen verwachten.

Paspoort: Johan Quik

Geboren: 24-10-1963 in Kinderdijk

Woonplaats: Nieuw-Lekkerland

Favoriete eten: boerenkool van mijn moeder.

Favoriete boek: De Mammoetjagers, het boeide me vanaf het begin. Ik denk, omdat ik het las in de omgeving van Larochette in Luxemburg. Daar waar het zich ook af zou kunnen spelen.

Stad: Rotterdam

Gezin: Getrouwd met Nell, zoon en dochter die de deur al uit zijn. Zoon woont tijdelijk weer met vriendin in huis, omdat hun huis nog niet beschikbaar is.

Vrije tijd: Dat is beperkt en als ik het heb, dan ga ik graag varen.

Quote: “Mijn gezicht spreekt boekdelen”

Paspoort: Arco Bikker

Geboren: 23-2-1974

Woonplaats: Groot-Ammers

Favoriete eten: Chinees van Fat Kee in het dorp.

Stad: Nieuwpoort

Favoriete boek: Wij zijn de Bickers van Simone van der Vlugt. Ze heeft het verhaal van mijn oorsprong aan een boek toevertrouwd, dat las ik in 1 keer uit natuurlijk.

Gezin: Getrouwd met Ellen en vader van vier.

Vrije tijd: Geiten fokken en mijn doel is een hele speciale geit in de stal. Ik wil nog die ene hoornloze Lakenvelder fokken.

Quote: “Je grootste kracht is ook je zwakte”

Hoe heeft het wethouderschap jullie leven veranderd?

Johan: “Het tijdsbeslag van de week is volledig anders geworden. Minder tijd voor privé en anderen bepalen mijn agenda. Ik had ’s avonds vrij, dat is nu niet meer zo. Ja toch?”

Arco: “Voor mij is er minder veranderd. Politiek was al een deel van wat ik deed, nu is het alles. Vanaf 2006 zat ik in de raad, dus dat hadt al beslag op de avonden.”

Hoe gaan jullie daar dan mee om?

Johan: “Ik houd wel de vakanties aan. Dat moet ook, omdat Nell in het onderwijs zit. Ik probeer de schoolvakanties vrij te houden. De lopende zaken gaan dan wel gewoon door.”

Arco: “Voor mij is dat anders. Ik was ondernemer en ik gunde mezelf 2 weken vrij in de zomervakantie. Ik heb nu het idee, dat ik meer vakantie heb.”

Hoe kunnen jullie werk en privé op een goede manier scheiden?

Johan: “Doordeweeks gaat privé naar de achtergrond. Als Nell naar bed gaat op zondagavond, dan ga ik nog stukken lezen. De eerste 3 dagen van de week hebben we een zware belasting. Op dinsdag hebben een lange dag met overdag de collegevergadering en dan komt de raadsvergadering er ’s avonds achteraan.” Arco: “Gelukkig geven de donderdag en vrijdag wat ruimte. Ik heb nu met het thuiswerken bijvoorbeeld de mogelijkheid om de kinderen op school te brengen en te halen.”

Hoe hebben jullie je kunnen voorbereiden op het wethouderschap?

Arco:” Ik heb wat langer kunnen wennen aan het idee om wethouder te worden. Ik had er ook na de verkiezingen in 2010 in Liesveld al over nagedacht. Alleen kwamen we toen met Gemeentebelangen niet aan bod. Voor jou was dat anders toch Johan?”

Johan: “Inderdaad, ik weet het nog precies. Op 8 december 2018 liep ik met Nell in Antwerpen. Weekendje samen uit. Ineens belde Berend Buddingh mij of ik beschikbaar was voor een wethouderpost. Dat ging wel erg snel, want ik was net gewend aan het idee, dat ik als raadslid politiek actief zou worden. Als ambtenaar werkte ik samen met het college en het idee om me verkiesbaar te stellen kwam al eerder langs. Alleen kon ik het nooit combineren met de agenda van mijn werk. Dat veranderde en ik stond ook open voor een wethouderpost. Ik kwam vanuit de gemeente en dat paste écht. Ik heb er met Nell een Koninkje op gedronken. Op 15 december werd het bekend gemaakt. Dat ging snel.”

Arco: “Voor mij veranderde er veel in mijn leven. Ik had 2 bedrijven, die uit

elkaar gehaald moesten worden. Mijn leven ziet er nu heel anders uit nu.”

Arco Bikker:

“Na afloop van deze periode wil ik met een open vizier terugkijken op wat we hebben bereikt”

Waar zijn jullie trots op?

Arco: “Het college is een hecht blok. Dat moet een team zijn en dat is het ook. Er is geen hiërarchie. We helpen elkaar en we gunnen elkaar wat.”

Johan: “De portefeuilleverdeling was een uurtje werk. Ze pasten ook stuk voor stuk bij de mensen of was het nu andersom? Daar was al een goede voorbereiding aan voorafgegaan.”

Arco: “We hebben allemaal ook portefeuilles waar we ons gevoel in kwijt kunnen en ons hart bij ligt. Alleen afval was niet favoriet. Dat heb ik maar meegenomen, zo werkt dat.”

Johan: “Omdat we allemaal nieuw waren, hadden we elkaar ook nodig.”

Arco: “Er zijn wel eens wethouders, die altijd met hun neus vooraan willen staan. Dat is bij ons helemaal niet zo. En om ons heen zie je dat wel eens anders. Dan mogen we trots zijn op het team van Molenlanden.”

Dat was het college, maar waar zijn jullie persoonlijk trots op?

Arco: “Hoe zal ik dat nu zeggen? Het loopt aardig, maar we zijn er nog niet. Ik kan mezelf best op de borst kloppen, maar dat past niet. Resultaten bereiken doe je samen. Zo zijn er in de afgelopen periode meer vergunningen afgegeven dan ooit. Dan heb je met elkaar wat bereikt? ”

Johan: “We durven zaken aan te pakken. Zo is er in Kinderdijk van alles op gang gekomen.”

Arco: “Je moet stappen durven zetten. Daar is niet iedereen enthousiast over. Er ligt voor mij als wethouder een bepaalde opdracht. Dan moet ik ook proberen om op een zo goed mogelijke manier een oplossing te bieden.”

Johan: “We hebben zaken onder uit de la gehaald. Zoals Betondak in Arkel en De Groene Wei in Giessenburg. Zoals het er nu uitziet gaan we bouwen. Ik zie het zo: Als er niets meer in de media komt, dan moeten we ons zorgen maken. Over Kinderdijk zien we veel positieve berichten. We hebben stappen gezet en er is nu ook de goede dialoog met de inwoners. En als we iets niet kunnen, dan zeggen we ook waarom. Als je het verhaal aanhoort en het uitlegt, dan bereik je toch wat.”

Johan Quik: “Ja zeggen als het kan en nee zeggen als het moet”

Tipje van de sluier. Wat willen jullie in deze regeerperiode nog bereiken?

Johan: “Die vraag kwam in de eerste week al bij Van der Borg vandaan. Ik heb de oost-west verbinding in Molenlanden ingetekend. Die zou ik op de kaart willen zetten. Daar heb je lef voor nodig om de discussie aan te gaan met de belanghebbenden en besluiten met een advies aan de raad voor te leggen. Niemand durft in de raad daar de handen aan te branden, omdat er veel belangen mee gemoeid zijn.”

Arco: “De gemeente is geen dirigent meer, maar een partner in de samenleving en dat vraagt wat van het bestuur. Kinderdijk is zo’n voorbeeld. Dat vraagt ook van inwoners om verder te kijken, dan hun eigen belang.”

Johan: “We proberen daar écht met de inwoners op te trekken. Te luisteren, ze mee te nemen en ze ook een actieve bijdrage te laten leveren.”

Arco: “Ik zie om me heen vaak schijnparticipatie. Daar bereik je niets mee. Participeren vraagt wat van het bestuur. Wij horen naast de inwoners te staan en ons te verplaatsen in hun belangen. En dan mag je ook nee durven zeggen. Sommige dingen kunnen en andere dingen kunnen niet. En ook durven handhaven als het niet klopt. Het kan niet zo zijn, dat degene met de grote mond doordendert.”

Johan: “Duidelijkheid voor alles, daar ga ik voor. De ambtenaren begrijpen dit ook, want ook zij willen geen willekeur. Dat kan alleen als ze van ons het  vertrouwen krijgen. Dat betekent koers houden en doorpakken. Dat betekent ook, dat we niet het grijze gebied in gaan. Ja zeggen als het kan en nee zeggen als het moet.”

Arco: “Na afloop van deze periode wil ik met een open vizier terugkijken op wat we hebben bereikt.”

Johan: “We durven te kijken naar de inhoud en zijn niet bezig met onze positie voor de toekomst.”

Hebben we alles gezegd?

Johan: “Bijna, ik heb het geweldig naar mijn zin. Ik geniet ervan om mede richting te bepalen. Met de inwoners, want het gaat om hun toekomst.”

De zaterdag van…

Het laatste interview van 2020. Nu met het Doe mee lid die de afgelopen periode het merendeel van de interviews heeft gehouden. Nu is ze zelf aan de beurt. Ze kan uiteraard niet haar eigen verhaal schrijven. Haar assistent neemt haar waar.

Vandaag een interview met Wilma de Moel. Wilma is een van onze enthousiaste raadsleden.

Hoe ziet jouw zaterdag eruit?

“Net als alle andere dagen begint de zaterdag met het verzorgen en voeren van alle dieren. Als je buiten op het platteland woont, dan is er altijd iets te doen. Heerlijk met de neus in de wind. We hebben een hele beestenboel zoals: pony’s, honden, kippen, katten en schapen. De zaterdag is er zeker voor de klussen die aan in en om de boerderij moeten gebeuren. ‘s Zomers ga ik ook voor Doe mee! op pad. En dan is het werken geblazen op het kanocentrum. Dan ben ik vroeg uit de veren om op die dagen mensen te ontvangen, die een kano willen huren. Ron, Minte en Rik helpen mij op hoogtijdagen mee. Boodschappen doe ik echt niet op zaterdag. Dat is zonde van mijn tijd.”

Hoe ben je in de politiek terecht gekomen?

“Ik heb vrijwilligerswerk gedaan vanuit de kerk en het fietsen. Ik ben opgegroeid in het buitengebied van Groot Ammers. Mijn sociale leven richt zich op Nieuwpoort en Langerak. Ik ken veel mensen. Voor mijn kinderen is dat niet altijd leuk. Als zoon Rik iets had uitgevreten, dan kwam hij dat meteen opbiechten: “U kent zoveel mensen, u hoort het toch wel.”

Mijn broer Arco was raadslid van Gemeentebelangen Liesveld en later van Molenwaard. Hij pushte mij om ook lid te worden, want Gemeentebelangen kon nog wel een handige secretaris gebruiken. Vanaf die tijd heb ik min of meer vanaf de zijlijn de gemeentelijke politiek gevolgd. Politieke ambities had ik niet erg.

Met de start van Doe mee! wilde ik er iets moois van te maken. Toen de verkiezingslijst werd samengesteld had ik nog niet de motivatie om als kandidaat raadslid op de lijst te komen. Het was tenslotte geen familie Bikker feestje. Ik wilde wel dat er voldoende aansprekende vrouwen op een verkiesbare plek van de lijst moesten komen, maar ik dacht nog altijd niet aan mijzelf. Ik ben druk geweest met de werving van extra vrouwen. Berend Buddingh zette mij op andere gedachten: “Wilma, waarom doe je het eigenlijk zelf niet?” Zo ben ik op plek 8 van de lijst beland. Een ogenschijnlijk niet verkiesbare en veilige plek. We hadden toen nog niet aan acht zetels gedacht. Het uiteindelijke resultaat was zeven zetels en ik ben met voorkeurstemmen gekozen. Mooi toch.”

Wat geeft jouw energie in de politiek?

“Voor de verkiezingen kon ik lekker mijn ei kwijt in de campagne. Ik kreeg en nam de ruimte om samen met anderen aan een mooie campagne te werken. Een vis moet toch kunnen zwemmen hè. De mooie folders per dorp en die ene stad met de kandidaten en de gele jassen om op pad te gaan, gaven mij vleugels. Als we samen een doel willen bereiken dan ben ik van de partij. Met elkaar de schouders er onder zetten, een klus klaren.

Ik ben mij bewust dat er verschillende manieren zijn om een doel te bereiken. Het hoeft niet altijd op mijn manier. Als we elkaar aanvullen, bijstellen en verder gaan, dan vind ik dat prima. Van mensen die hun aandeel niet in het doel willen te stoppen en in mijn ogen maar zaniken en zeuren krijg ik kromme tenen. De energie, die ik in dingen stop zijn mijn kracht, maar kunnen ook mijn valkuil zijn.”

Hoe ervaar je het raadslid zijn?

“Ik had geen ervaring en ben er onbevangen en nieuwsgierig in gegaan. Het raadslidmaatschap was voor mij een totaal nieuwe wereld. Gelukkig konden mijn ervaren fractiecollega’s mij wegwijs maken. Daar heb ik veel steun aan én ik krijg voldoende ruimte om mezelf te zijn. Ik ben niet bang om in het diepe te springen. Om boven te komen heb je zwembandjes nodig en als je de overkant haalt, dan mag je samen een succes vieren. Weer die vis en het water hè.

Ik leer nieuwe mensen kennen. Er gaan deuren voor mij open, waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Inwoners weten mij als raadslid ook te vinden en vragen of ik ergens iets aan kan doen. Dat lukt niet altijd, maar ik help ze graag om te laten zien wat ze zelf kunnen. Ik zoek de inwoners en ondernemers ook zelf op als ik het gezicht en het verhaal achter een raadsstuk zoek.

Ik ben als raadslid de volksvertegenwoordiger. Aan de rol van het kaders stellen en controleren moet ik wennen.”

Hoe gaat het binnen de fractie?

“Leuk team en we hebben vertrouwen in elkaar. Dat helpt om samen doelen te bereiken. Bij Doe mee! hebben we plezier met elkaar, dat is onze kracht. Als iets leuk is, dan kost dat geen energie, dat geeft energie.

We nemen ook onze verantwoordelijkheid. En we zijn allemaal anders. Dat geeft ook de dynamiek in de fractie. We kunnen agendapunten van de raad vanuit alle invalshoeken benaderen. Dat geeft pittige discussies, maar we komen er altijd uit. En na afloop drinken we graag een biertje met elkaar. Het is alleen jammer, dat het toosten tegen het beeldscherm van de laptop zo onecht klinkt.”

Je broer is wethouder en jij bent raadslid. Hoe ga je daar mee om?

“Goed, dat je deze vraag stelt. Er zijn vast meer mensen, die dat willen weten. Het is altijd mijn drempel geweest. De raadszaal is geen plek voor een familiefeestje. Arco is 12 jaar raadslid geweest en nu zitten we in een verschillende rol in de raadszaal. We kunnen familie en zakelijk goed scheiden. Toch spreken we elkaar minder, dan daarvoor. We gaan denk ik nog meer bewust om met het dualisme, dan andere fractieleden in de coalitie.

In de fractie hebben we bewust gekozen voor gescheiden portefeuilles. Dan kom je elkaar op de onderwerpen niet tegen. En als dat per ongeluk wél gebeurt, dan zijn we extra kritisch op elkaar. Misschien lijken we wel een beetje op elkaar.

Toch is het ook heel bijzonder. Ik weet nog goed, dat Arco mij belde toen de stemmen na de verkiezingen op persoon bekend waren. Hij was naar die uitslagenbijeenkomst gegaan en ik was gaan fietsen. Ik was met 7 zetels toch net buiten de boot gevallen. De telefoon in mijn fietsshirt bleef rinkelen, nam ik op: “Zussie, je hebt het gehaald! Je hebt 181 voorkeurstemmen. ” Lief toch, zo’n trots broertje.”

Wat typeert jou als mens?

“Ik ben een boerendochter en ik heb 2 jongere broers. Arco kennen jullie inmiddels en Thomas is de boer. Hij heeft samen met zijn gezin een manege en een melkveebedrijf. Ik ben een blijf een poldermeisje. Voeten in het veen en haren in de wind. Ik ben trots op mijn multiculturele gezin. Met Minte en Rik hebben we Afrika en Europa aan de keukentafel. En ik ben een gevoelsmens.

Vroeger wilde ik dierenarts worden. Ik had daar niet de juiste vooropleiding voor, miste natuurkunde in mijn pakket.

Toen opperde pa Freek: “Je wilde toch ook bij de politie?” Zo ging ik met 17 jaar naar de politieschool in Harlingen en pa Freek was trots.

Na de opleiding heb ik 7 jaar bij de Rijkspolitie te Vianen gewerkt. Daar heb ik ervaren en geleerd wat samenwerken is. Ik haalde mijn mbo en hbo in de avonduren. Na de politie ben ik in de marketing en commercie terecht gekomen. Sinds 2008 ben ik zelfstandig ondernemer.

Ik houd van afwisseling en uitdagingen, maar ik ben ook loyaal en een teamplayer. Ik heb mensen om me heen nodig, daar krijg ik energie van. Strijdbaar past ook bij mij. Als ik ergens voor ga, dan ga ik er helemaal voor. Ik maak graag tijd voor mensen, maar op tijd komen blijft een ding. Ik heb geleerd om de apen van anderen niet op mijn schouder te zetten. Ik kom ook wel eens tijd te kort. Soms heb ik 26 uur in een dag nodig. Dat is met een deadline niet altijd handig. Ik ben me ook bewust, dat anderen daar niet altijd mee om kunnen gaan

Je kunt mij niet in een hokje zetten. Ik heb ruimte en vrijheid nodig. Weer die vis, die wil zwemmen. Ook die komt iedere keer terug.”

Noot:

Dit interview heeft plaats gevonden in het huis waar Maaike en Thomas Bikker, de grootouders van Wilma hebben gewoond. Dan komen er weer herinneringen uit het verleden terug. Ze vertrok met de woorden: “Cees en Trudie, bedankt weer voor de gastvrijheid en de gezelligheid. “

En het was gezellig.

De zaterdag van…

Vandaag staat Adrie Beumken in de schijnwerpers. Voormalig raadslid PvdA in Giessenlanden, nu bestuurslid van Doe mee! en gepassioneerd sportliefhebber. We laten hem aan het woord.

Wat gebeurt er op jouw zaterdag?

Voordat ik die vraag kon stellen laat Adrie mij een boek zien en gaat hij vertellen: “Kijk, dat heb ik voor € 0,01 met € 2,95 verzendkosten gekocht. Ik heb nu het internet met 2^e hands boeken gevonden. De kringlopen zijn dicht, dus moest ik uitwijken. Truus zegt, dat ik nu eerst maar eens moet gaan lezen, in plaats van kopen.”

Ik dacht, dat jij een sportman was?

Klopt, voetbal en hardlopen. Ik heb het allemaal gedaan. Tussen mijn 37^e en 43^e heb ik 7 marathons gelopen. Dat begon bij een weddenschap op een verjaardag met vrienden. We spraken af na een biertje. Of waren het er 2? We zouden allemaal voor onze 42^e een marathon gelopen hebben. Uiteindelijk was ik de enige, die zover kwam. Eentje kreeg last van de knieën. Mijn broertje Arno zat met een erfelijke aandoening. Hij mocht compenseren met het fietsen van Luik-Bastenaken-Luik, ook geen kleinigheid. En de derde kwam niet verder dan 21 kilometer.”

Jij hebt het met die 7 marathons dus voor de rest gecompenseerd?

Ik vond het gewoon leuk. Ik begon en ik kon niet meer stoppen. Dat was ook met het voetballen zo. Al vanaf het moment, dat ik Truus leerde kennen. Elke dinsdag en donderdag trainen en dan zaterdag de wedstrijd. Die draad heb ik met marathons lopen overgenomen.

Voetbal dus, altijd bij Schelluinen?

Nee hoor, als kind begon ik bij Raptim in Gorinchem. Pas toen ik begin jaren 80 hier kwam wonen ben ik lid geworden bij VV Schelluinen. Ik ben daar nu al 37 jaar lid.

Wat heb je eigenlijk niet gedaan?

“Ik ben nooit gaan wielrennen, want ik houd het niet schoon.” Huh, wat houd je niet schoon? “De fiets.  Als ik klaar ben dan zet ik hem in de schuur en ik haal hem er de volgende keer er weer uit. Dus ik rijd op een damesfiets met dikke banden. Daar rijd ik routes mee door Nederland. Zo ben ik de Afsluitdijk rond gefietst. Ik slaap dan bij https://www.vriendenopdefiets.nl/nl Natuurlijk pauzeer ik bij de kringloopwinkels, heerlijk.”

Dat naar die kringloopwinkels fietsen, doe ik ook in de buurt hoor. Ik fiets dan naar Dordrecht, Zaltbommel, Gouda, Waalwijk, Breda, Utrecht, noem maar op.

Boeken zoeken is minstens zo leuk als het lezen zelf.

En Truus dan? “Die is thuis. Ze heeft een hernia gehad en kan niet hele dagen fietsen. Ze traint wel goed, want ze kan inmiddels 35 kilometer aan één stuk rijden.”

Houd je dan nog wel tijd voor Truus over?

“Ja hoor, we wandelen nu veel samen. De sportschool en de kringlopen zijn dicht en wandelen kan altijd. We lopen veel klompenpaden. Dan ga je over de onverharde wegen en door de weilanden. Je komt op heel bijzondere plekken. Dat wandelen doen we ook met de vakanties. Midweek weg, ’s morgens heet water mee uit het hotel en een appeltje voor onderweg. Op een dag lopen we zo maar 6 uur weg.”

Wat maakt dat wandelen uniek?

“Is bijna hetzelfde als met fietsen. Je doet niks, maar je bent toch lekker bezig. Je zet je hoofd gewoon uit. Met Truus samen blijf ik wel kletsen en de mooie dingen die we onderweg zien delen. Heerlijk ontspannend. Sport is altijd mijn uitlaatklep geweest. Het mooiste na sporten is, dat als je op bed ligt en je lijf net zo moe is als je hoofd.”

Toch ben je een keer uit balans geraakt?

“Ik heb van 2000 tot 2012 tegenslag op tegenslag gehad. Truus kreeg kanker en na haar chemokuur kwam het na 7 maanden weer terug. Toen kreeg ze stamceltherapie en dat heeft haar gered. Vervolgens kreeg mijn moeder dezelfde kanker, leed veel pijn en overleed uiteindelijk. Ook in de politiek ging het niet goed, alles kwam toen bij elkaar.

Ik was aan het einde van mijn psychische latijn zonder dat ik het zelf in de gaten had. Ik had te lang gedaan alsof er niets aan de hand was. Toen Truus hoorde, dat ze kanker had wonnen wij met de PvdA de verkiezingen en heb ik meegeschreven aan het collegevoorstel. Dat was in 2006 en in 2014 ging het mis. Het duurde 2 jaar voordat ik ontdekte wat er was. Ik kreeg toen op een zondag een angstaanval. Op maandagmorgen vertelde de dokter mij, dat het tussen mijn oren zat. Ik ben naar mijn werk gegaan, heb mijn bureau opgeruimd en alle afspraken afgezegd. Ik meldde mij ziek en het was alsof ik van de wereld viel. Ik zat de hele dag op de bank en had het gevoel, dat ik een fantastische dag had gehad.

Dat kon natuurlijk niet. Gelukkig was Truus er en kreeg ik geregeld een schop onder mijn kont. Ook moest ik van de psycholoog allerlei opdrachten doen. Weet je wat het enge was? Ik keek in de spiegel en herkende mezelf niet meer. Truus heeft me er echt doorheen geholpen. Zij heeft me niet de kans gegeven om op de bank te blijven zitten. Samen met de deskundige begeleiding. Ik moest bijvoorbeeld van alles opschrijven. Waar ik trots op was. Dat vond ik niet normaal, maar dat moest ik juist gaan leren.

Uiteindelijk ben ik tot rust gekomen en meer gaan fietsen en wandelen. Niet zomaar, maar bewust. Ik moest leren om mijn zintuigen open te zetten.”

Trots houden we vast hè. Waar ben je trots op in de politiek?

“We hebben geweldige dingen gedaan. Toen met de PvdA en nu met Doe mee! Mooie herinneringen aan de tijd met Ruud, Berend en Betty Piso. Wat was Betty een goed wijf. Ik kende haar uit mijn tienertijd en kwam haar weer tegen bij de PvdA. Haar dochter zei eens tegen me, dat Betty mij als een soort mentor zag. Dat vond ik erg leuk. Ik zei haar altijd: “Jij moet ons scherp houden, jij weet wat er speelt.” En wat kon zij uit de hoek komen, jeminee. Ze kon net als ik niet tegen onrecht.

Ik zat bij de PvdA wel op de lokale golflengte. Ik maakte werkgroepjes in de zorg en zorgde ook voor feedback uit de samenleving. Ik ben raadslid geweest van 2002-2012.

Nu geniet ik ook met Doe mee! Bijvoorbeeld met het rondbrengen van de flyers in de verkiezingstijd. Dat waren topdagen. Het is een mooi stel mensen bij elkaar. Ik geniet van mensen als Cees Heiden. Goede gozer. Zo gemotiveerd en gedetailleerd als hij tijdens het fractieoverleg zijn inbreng kan geven. Zo was ik ook als Adrie 1.0.”

Wat zijn de verschillen tussen toen en nu?

“Ik vond het geweldig, dat Ruud van Rijn belde om te vragen of ik mee wilde doen. Ik kwam Berend en Chris den Haak weer tegen. Toch heeft Truus mij dat duwtje in de rug gegeven om te gaan. Zij zag gewoon hoe blij ik was, dat ik Ruud gesproken had.

Adrie 2.0 is wel anders. Ik doe graag mee, maar dan om de fractie te ondersteunen. Dat past ook als burgerraadslid en bestuurslid.

Het plezierige van Doe mee! is ook, dat ik zie dat er enthousiasme en vertrouwen is in de fractie. Dat ze het goed doen. En dat vertrouwen, dat is mooi hè. 100% er vol voor gaan, daar krijg ik energie van.”

Noot redactie

Op die vraag van de zaterdag zijn we niet teruggekomen. Adrie vertelde aan één stuk door, daar had hij geen motivatie voor nodig.

Over 2 weken komt het laatste interview en misschien wel het verhaal met de grootste uitdaging. Daar mag ik het stokje voor aan Cees Heiden geven, want dan ben ik zelf aan de beurt.

Wilma de Moel

De zaterdag van….

Hij was raadslid van Doe mee! tot 1 oktober 2019. Nu volgt hij het politieke leven vanaf de zijlijn. Wie is hij, wat trekt hem in de politiek en hoe kijkt hij naar Doe mee! Je leest het in de zaterdag van Ruud den Haak.

“Mijn zaterdag staat altijd in het teken van de voetbal. Tegenwoordig speel ik zelf in het derde van Streefkerk, een vriendenelftal. Dan is het lekker een potje voetballen, daarna naar het eerste kijken en een biertje drinken. De voetbal is al zo’n 30 jaar mijn leven op de zaterdag. De voetbal en ook zeker de gezelligheid er omheen. Dat is ook soms ’s morgens een bardienst draaien en naar de jeugd kijken.”

Alleen de zaterdag?

“Nee hoor, de voetbal draait ook doordeweeks gewoon door. Ik zit in het bestuur en dan zijn er ook andere zaken te regelen. Zeker nu in Coronatijd.  Ik train zelf het derde en dan komt het allemaal wel samen op die zaterdag. De voetbal is zaterdag een ontmoetingsplek voor heel Streefkerk. Het sociale gebeuren eromheen vind ik net zo belangrijk als het spelletje zelf. Ik kom dan het halve dorp tegen. Ik ken al die mensen en nu missen zij het ook écht. Ik ook, maar dat geldt met name voor de ouderen. Die ontmoeten elkaar écht bij de voetbal. Het leuke van Streefkerk is, dat jong en oud en met elke achtergrond goed met elkaar omgaan. De voetbal speelt daar een centrale rol in.”

Hoe kom je die zaterdag dan nu in Coronatijd door?

“Wisselend. Nu sport en wandel ik op de zaterdag. Ik heb ik er nu een dag bij gekregen. Ik heb zelfs tijd om een boek te lezen, maar ik mis die gezelligheid. En ik heb afgelopen zomer zelf mijn tuinmeubels gemaakt, heel rustgevend.”

Mooi bruggetje naar je werk. Drukke baan, waar zit dat in?

“Ik heb een financiële adviesfunctie. Ik adviseer de directie de gemeente Rotterdam, en dan specifiek cluster Stadsbeheer. Dat gaat over de hele fysieke buitenruimte van Rotterdam, de afvalinzameling, toezicht & handhaving, etc… Dit is een organisatie van 3.000 man. Ik geef leiding aan een team van 5 mensen, waarin we adviseren en ook richting geven aan het bestuur. Wij moeten met elkaar op de centjes letten. Daar zijn best wel uitdagingen. Niet alles kan en dat is ook het leuke. Ik zit daar ook dicht op de politiek. In die omgeving voel ik me thuis.

Het leuke aan Rotterdam is, dat ze niet zeiken maar gewoon aan de slag gaan. Het is een prachtige stad om voor te werken. Kijk alleen al hoe Rotterdam de afgelopen 20 jaar is veranderd.

Is dat ook de reden, dat je hier in de politiek terecht gekomen bent?

“Nee, dat komt van huis uit. Mijn vader is 24 jaar raadslid geweest. Ik ben na mijn studie lid geworden van de PvdA. Al snel ben ik ook actief geworden. Bij de verkiezingen van Molenwaard werd ik met voorkeurstemmen gekozen in de raad. Dat was mooi, want mijn vader vertrok uit de raad en ik nam het stokje over. Het mooie was ook, dat ik aan hem ook kon vragen hoe het werkte.”

Hoe kijk je terug op de Molenwaardse tijd?

“Het was een herindelingsverkiezing. Wat je ziet, is dat als je een grotere gemeente wordt, dat je ook meer voor elkaar kunt krijgen. Meer geld en een beter ambtenarenapparaat. Je hebt de kans om dingen op te lossen. Ik deed het sociale domein. Dat was een interessante tijd, de tijd van de vluchtelingencrisis met de opvang in Bleskensgraaf. Mooie dingen om mee te maken. We zaten toen als kleinste en enige niet-christelijke partij in een brede coalitie. Dat is nu ook het verschil met Doe mee! We zijn nu de grootste, dus dan krijg je meer dingen voor elkaar.

Lokale zaken zijn tastbare dingen. De zwembaden, de woningbouw, de verenigingen. Het raakt direct aan de plek waar je woont.

Toch duren gemeentelijke processen lang. Je moet je lang in iets vastbijten om zaken voor elkaar te krijgen. Alleen werkt het zo ook weer niet altijd. Dat dacht ik namelijk ook van het gemeentehuis van Streefkerk. Dat blijft een uitdaging.”

Wat zijn de dingen uit die periode waar je trots op bent?

“We moesten toen fors bezuinigen. Onder andere op het verenigingsleven. We hebben er met de PvdA 2 jaar voor geknokt om dat ongedaan te maken en dat is gelukt. Het vluchtelingenwerk met alle vrijwilligers, die daarbij betrokken waren was mooi. Minder zichtbaar was de inzet voor een lage eigen bijdrage in de zorg voor hulp en ondersteuning. Daar heb ik me altijd voor ingezet.”

Sociaal hart dus?

“Dat denk ik wel. Dit heb ik van huis uit wel meegekregen. Als je de capaciteit en de mogelijkheden hebt om die voor de samenleving in te zetten, dan vind ik dat je dat ook moet doen.”

Wat kenmerkt jou naast sociaal zijn nog meer?

“Gezelligheid, verantwoordelijkheid nemen en humor. Je moet kunnen relativeren en niet alles even serieus nemen. Verantwoordelijkheid nemen is nu met de voetbal een lastige. Dat moet je nu gewoon regelen. Aan de andere kant moet het leven wel leuk blijven. Dus dan moet je het ook weer niet te zwaar maken. Je moet je eigen bijdrage kunnen relativeren, het draait niet altijd om jou.”

Wat kun je daarmee in Coronatijd?

“Toen de voetbal nog open was, was ik van de gezelligheid. Nu moet ik mensen soms aanspreken op hun gedrag. Keuzes maken over wel en niet trainen. Ik ben verantwoordelijk als bestuurder. Dat zijn niet altijd de leukste dingen. De kracht van onze vereniging zit in al die betrokken vrijwilligers. Dankzij hen hebben we de we de afgelopen jaren ons complex enorm opgeknapt. Besturen in tijden van Corona voelt een beetje als corvee, het hoort erbij maar is niet het leukste om te doen.”

Hoe kijk je daar het komende jaar naar?

“Het is ook maar voetbal. Uiteindelijk gaat het om de gezondheid van de mensen. Toch ben ik over het economische deel niet heel positief. Verenigingen hebben een zware tijd. Financieel is er veel te verstouwen. In Streefkerk hebben we jaren een verstandig beleid gevoerd en flink veel gespaard om onze kleedkamers te verbouwen. Het is jammer, dat we dit spaargeld nu zien verdampen door de mindere inkomsten.”

Van politiek van Molenwaard naar Molenlanden. Hoe stond je daarin?

“De herindeling hoefde voor mij niet. Toen dat een feit was moesten we door. Eerst vanuit de PvdA. Het idee om met Berend en Eric een nieuwe partij op te richten, speelde al langer. Het verschil met Gemeentebelangen was niet groot. We zaten ook al jaren naast Arco en Joke in de raad. Het idee groeide verder uit om een grotere partij op te richten. Om de krachten te bundelen naast de christelijke partijen. Bij de PvdA zat daar een drempel in. Je moet eerst lid worden van de landelijke partij om iets voor je eigen omgeving te kunnen betekenen. Ik zag dus écht wel de potentie in lokaal. “Hier gaat het om inzet voor je inwoners, zichtbaarheid in de dorpen. Daar kun je het verschil maken”

Welk rapportcijfer krijg Doe mee! nu van jou?

“Een 8,5. We zijn een gezellige club en we hebben een mooie mix uit heel Molenlanden. Ik vind dat de fractie het goed doet. We hebben veel voor elkaar gekregen. Bijvoorbeeld in de woningbouw en op Kinderdijk. En je ziet vaak dat dit soort nieuwe partijen snel ruzie krijgen. Dat is bij Doe mee! niet zo. Een gezellige club, daar wil je graag bij horen.”

Wat kan Doe mee! doen om dat nog verder uit te bouwen?

“In veel dorpen hebben we goede mensen. In een aantal dorpen zitten nog zwarte vlekken. Als we daar mensen binnen kunnen halen, dan zit daar de mogelijkheid om verder te groeien. Verbetering op inhoud kan ook altijd. Wat we goed doen, is dat we niet alleen in verkiezingstijd in de dorpen komen. Dat is nu wat lastig, want we hebben een voorbeeldrol. Wat ik bijvoorbeeld mooi vind, dat zijn de kleine dingen. De brievenbus in Giessenburg, het bushokje in Nieuwpoort, de verlichting bij een gevaarlijke kruising. Dat soort tastbare dingen, daar maak je bij de inwoners ook het verschil.”

Wat kunnen we daarin van jou verwachten?

“Vorig jaar ben ik gestopt als raadslid. Ik volg nu alles vanaf de zijlijn. Dat vind ik nu prima, maar straks richting de verkiezingen wil ik wel wat dingen op gaan pakken. Ik wil niet zeggen dat ik me weer beschikbaar wil stellen als raadslid. De verkiezingstijd is leuk en ik vind het belangrijk dat we de potentie van Doe mee! omzetten in resultaat.

Ik denk dat ik daar een toegevoegde waarde kan leveren. Ik ben niet de man om op de markten te staan, maar wel om achter de schermen mee te denken hoe we weer de grootste kunnen worden.”

De zaterdag van… Vandaag kijken we mee in de zaterdag van
Dick de Wit. Zat als PvdA-er in de raad van Liesveld en is nu bestuurslid van Doe mee! Dick heeft een verhaal dat ons 400 jaar terugvoert naar de onthoofding van raadspensionaris Johan van Oldenbarneveld. Ook zijn vrouw Ria is bij het interview aanwezig en geeft extra nuances aan het levensverhaal van Dick.

Paspoort
Leeftijd: 74 jaar, geboren 2-3-1946 in Rotterdam
Bevrijdingskind en babyboomer
Woonplaats: Streefkerk, vanaf 1975
Gezin: bijna 50 jaar getrouwd met Ria, vader van Martijn (45) en Frank (42). Trotse opa van Daan, Simon, Luuk en Rosa

Werk: pensionado en vrijwilliger bij Stichting OBAF,
lid deelnemersraad Pensioenfonds ex Volmac
Vrije tijd: kamperen met de kleinkinderen, fietsen en wandelen

Voordat we het interview startten, had Dick een complete lijst met dingen, die hij wilde bespreken. Dat was nieuw voor me. Nooit eerder had ik iemand aan tafel, die zelf het initiatief nam. Dick: “Ja dan heb ik als sluitstuk nog een verborgen verleden.”

Dat lijkt me leuk om mee te beginnen, vertel….
“Op mijn 52e ben ik in een soort Spoorloos terechtgekomen. Ik bleek een halfbroer in Hawaï te hebben, die mij heeft weten op te sporen. Samen met Ria zijn wij er naartoe geweest. Big Island, Waikiki beach, geen verkeerde plek toch? Via hem ontdekte ik wie mijn natuurlijke vader was. Ik kende hem niet en hij was toen ook al overleden. Johan Anton Derk van Oldenbarneveld genaamd Tullingh was zijn naam. Ik had daar niks mee. Dat dacht ik tenminste. Mijn halfbroer Johan Isaac Hermanus van Oldenbarneveld heeft mij op mijn voornamen gevonden. Die zijn precies hetzelfde als die van mijn vader. Overigens ben ik door mijn stiefvader in 1971 geëcht, zodat ik nu zijn achternaam De Wit draag.

Mijn stamboom begint in 1425 bij Ernst van Oldenbarneveld – schildknape Heer van half Oldenbarneveld. Ik ben ook familie van raadspensionaris Johan van Oldenbarneveld. Hij is in 1619 onthoofd. Om te voorkomen, dat zijn volgelingen van zijn graf een bedevaartsoord zouden maken, heeft prins Maurits zijn overblijfselen gedumpt in de kelder waarop nu het Tweede Kamergebouw staat. Met de verbouwing op het Binnenhof is er een kans om de overblijfselen van Johan op te sporen en te herbegraven. Ronald van Raak van de SP maakt zich hier sterk voor en ik heb mijn DNA aangebonden om de botten van Johan te helpen identificeren. Zelfs Rutte heeft toegezegd hier serieus werk van te maken.

Ik ben als enig kind opgegroeid en had altijd wel de behoefte een broer te hebben. Dus ik ging met hooggespannen verwachtingen naar Hawaii om mijn halfbroer te leren kennen.”

Kwam verwachting uit?
“Zijn moeder werd verliefd op één van onze bevrijders, een Amerikaanse majoor en is na de demobilisatie met hem naar de USA vertrokken. Mijn halfbroer is haar op 19-jarige leeftijd in 1949 achterna gereisd.
Maar had ik nu eindelijk die oudere broer waarmee ik mijn verdere leven kon delen? Dat bleek een mixed bag. Een heel goede verteller, auteur van een autobiografische roman, maar ook een vette Trump aanhanger met dezelfde vulgaire hobbies, heel goed in zenden, maar een slechte luisteraar. In het begin leuk en interessant, maar op den duur een afknapper. Hij was 16 jaar ouder dan ik en is nu overleden. Behalve een hele nieuwe familie in Nederland en Californië, hebben we nog altijd contact met zijn zoon. Ook een bijzondere kerel. Hij is hondenfluisteraar. Een soort Martin Gaus, maar dan in alle staten van Amerika een heel netwerk van hondentrainers die onder zijn commerciële vlag opereren*.
Op bezoek bij familie zie je een land heel anders dan als tourist. En ook aan de binnenkant is Amerika een fascinerend land. Ik had ontmoetingen met hippies tot uiterst rechts. Met een rechercheur homicide, een maritiem bioloog en een stucadoor. Iedereen heeft een enorme drive. Een arbeidsethos van heb ik jou daar. Keihard werken. Alleen moet je niet de pech hebben om ziek te worden, want dan zit je daar diep in de shit. Zou mooi zijn, als dat nog eens te combineren viel met onze verzorgingsstaat.”

Staat het leven in Amerika niet mijlenver af van wie jij bent?
“Ja en nee. Ik ben niet zo snel in één hokje te vangen. Socialisme of kapitalisme hebben beide goede en slechte kanten. Ben altijd lid van een vakbond geweest, maar heb 25 jaar zelfstandig mijn eigen toko gerund.
Amerika, zeker nu met christelijk rechts, is hyper religieus. Zelf ben ik niet gelovig, maar ook niet anti, want Ria is Nederlands Hervormd en onze beide zoons zijn gedoopt. Zo lang gelovigen en niet-gelovigen elkaar maar wederzijds respecteren in hun opvattingen. Overigens heb ik verschil van achtergrond nooit als belemmerend ervaren om met anderen samen te werken.
En vergeet ook niet het eigen belang. Als kind mocht ik een blinde tante begeleiden naar de mis in de katholieke kerk een paar straten verder. Als de priester het teken gaf te knielen trok ik aan haar jurk en deed hetzelfde als zij weer mocht gaan zitten. Bij deze in mijn jeugdige ogen gymnastiekoefening heeft de heilige geest zich niet van mij meester gemaakt. Wat mij wel is bijgebleven, is het dubbeltje dat ik na afloop van tante kreeg als beloning.”

Heeft dat dubbeltje je bij je sociale werk van nu gebracht?
“Voor dat antwoord moet ik teruggaan naar mijn vroege jeugd. Door de naoorlogse woningnood en mijn alleenstaande moeder die de kost moest verdienen, ben ik van 1949-1952 opgegroeid bij mijn grootouders. Een rooier nest kon je je niet voorstellen. Overtuigde socialisten in woord en daad.
Dan was je lid van de Bakkersvakbond, stemde op de PvdA, dronk geen alcohol, kocht je boodschappen bij de Coöp, las je het Vrije Volk, was je aanhanger van het gebroken geweertje, klonk om 8 uur ‘s-ochtends op de radio het strijdlied Ochtendrood, en keek je naar de VARA (en ging de TV op zwart als pater Verhagen de dagsluiting deed).
Dat was de tijd van de verzuilde samenleving. De tijd van wij versus zij. Iedere zuil leefde in de eigen cocon. Niet in staat om bruggen naar andersdenkenden te slaan, of jezelf te verrijken met wat ook andere zuilen aan goeds te bieden hadden. Aan de andere kant bood die extreme focus op het socialistisch ideaal wel de kracht tot maatschappelijke vernieuwing en persoonlijke groei. Zo pasten mijn grootouders geboortebeperking toe (Malthusiaaanse Bond) en ging mijn oma om 06:00 scholen schoonmaken om mijn moeder te kunnen laten doorleren tot onderwijzeres en verpleegster. Welk meisje in die tijd mocht dat?
En je droeg zorg voor de medemens. Opa werkte in de oorlog als bakker en verstopte de hete kadetjes onder zijn borstrok. Na een lange wandeltocht in verduisterd Rotterdam kwam hij dan met brandblaren thuis en werden de kadetjes in de buurt verdeeld.
Nederland is ontzuild, van klassenstrijd naar scheiding tussen hoog opgeleiden en onopgeleiden, woningbezitters versus huurwoningzoekenden, van collectief naar individu. Ook de vier goed opgeleide kinderen van mijn grootouders zijn met de nieuwe tijd meegegaan en deden soms meewarig over het door mijn grootouders krampachtig voortzetten van een zuinige en sobere leefwijze die door vadertje Drees (AOW) al lang niet meer noodzakelijk was.
Te sterke groepsidentiteit en je niet buiten de eigen groep kunnen bewegen vind ik problematisch, maar zelfontwikkeling en hulp aan de medemens heb ik met de paplepel meegekregen. Ik ben dus juist iemand, die anderen niet in hokjes plaatst. Ik zie een mens als een mens. En benader hem ook zo.”

Hoe doe je dat dan?
“Tot mijn 55e ben ik een workaholic geweest. Dat had weinig met sociaal actief zijn te maken. Daarna ging het roer om en ben ik bestuurslid geworden in de lokale PvdA en was tussen 2005 en 2010 raadslid in de gemeente Liesveld. Bij de verkiezingen ben ik er toen uitgewipt door Gemeente Belangen Molenwaard. Je kunt mij dus niet verwijten rancuneus te zijn, want ik doe nu volop mee!”

Dan komt Ria tussenbeide. “Het sociale, dat zat in je. Het geduld, dat Dick heeft met mensen die sociaal zwak staan, vind ik bijzonder.”

Dick: “Ik ben eerder van laag koesteren en hoog trappen dan andersom. Ik ben het financiële oliemannetje in de familie. In mijn werkzame leven heb ik als goed betaalde consultant voor banken en verzekeraars gewerkt, maar ook belangeloos als lid van het PvdA ombudsteam AV. Onder andere vier jaar bewindvoerder geweest van een alleenstaande vader met 2 jonge kinderen. Dat confronteert je met andere kanten van onze samenleving. Ondanks persoonlijke verschillen op alle fronten heb ik toch een persoonlijke band met hem opgebouwd en is het gelukt uit de schulden te komen”.

En nu?
“Sinds 2017 ben ik lid van de deelnemersraad van het pensioenfonds van mijn oude werkgever, waar ik in 2001 afscheid nam. De pensioenbelangen behartigen van 2.500 ex-collega’s en toezien op een belegd vermogen van €100 miljoen.
In 2018 vrijwilliger geworden bij Stichting OBAF**, opgericht door Carla Fenijn (raadslid Doe mee! – red). Mensen helpen met financiële en fiscale problemen.
Doorgaans worden zij door de gemeente naar ons doorverwezen. Operationeel werken we samen met AVRES*** en het sociaal team. Ik ben aanspreekpunt voor de kernen in voormalig Molenawaard.”

Eigenlijk de vraag waar we mee moesten beginnen. Hoe ziet jouw zaterdag eruit?
“Ik heb als pensionado eigenlijk 7 zaterdagen, dus over zaterdag en ook zondag valt weinig specifiek te vertellen. Ik wil nog wel iets kwijt over mijn gezin. Tot mijn 55e heb ik dat (te) weinig aandacht gegeven. Dat heb ik intussen ingehaald en zeker onze kleinkinderen krijgen nu mijn volle aandacht.
Ria en ik passen om de 2 weken op de kleinkinderen en die komen ook regelmatig bij ons logeren.”

Ria: “We kamperen ook elk jaar een week met de kleinkinderen in onze tent. Simpelheid en eenvoud, midden in de natuur, dat is voor ons écht genieten. We vinden het leuk om dat aan de kleinkinderen mee te geven. Zonder animatieteams vliegeren met een zelfgemaakte vlieger en zwemmen in het riviertje langs de camping.”

Dick: “Elk jaar maken we ook een lange fietstocht, zonder accu. Dit jaar was dat het Pieterpad. 550 kilometer van Pieterburen (Groningen) naar de Sint Pietersberg (Maastricht). We logeren dan bij Vrienden op de Fiets****”.

En dan een bruggetje naar de politiek. Hoe kijk je tegen de wereld van Doe mee! aan?
“Vanwege mijn betrokkenheid als bestuurslid vind ik dat een lastige vraag. In elk geval is het gevoel, dat ik bij Doe mee! vanaf het begin had nog steeds hetzelfde. POSITIEF met hoofdletters.
Op lokaal politiek niveau is er altijd wel constructief met elkaar samengewerkt. Het belang van de burgers stond centraal. Maar de langdurige dominantie van christelijke partijen werkte verstarring, vergrijzing, voorgekookte besluitvorming en minder betrokkenheid van de burger in de hand.
Daarom werd het wel tijd voor een doorbraak met een nieuwe verfrissende lokale partij als Doe mee! Molenlanden.
Een partij die muurtjes weghaalt en iedereen mee laat doen. Dat is voor mij heel belangrijk. Behalve goede bedoelingen moet er natuurlijk wel geleverd worden. Dat heeft mijn verwachtingen overtroffen. Niemand kan nu nog het bestaansrecht van Doe mee! betwisten.

Het bijzondere is, dat wij een partij hebben, waar alle stromingen en gezindten in vertegenwoordigd zijn. Verzuiling van de vijftiger jaren ligt ver achter ons. Verkokering is verspilling. Zo hebben ook Carla en ik elkaar gevonden. Een rasechte VVD’er met een bloedrode PvdA-er, mooi hè.

Ik ben tegen vergrijzing en ook geen plucheplakker. Welke jonge frisse penningmeester komt mij opvolgen, voordat ik 80 ben?”

Of we door Dick zijn lijst heen zijn? Ik heb het niet durven vragen. Ik ga daar zo op mijn eigen manier mee om. Ik denk, zonder het zeker te weten, dat we met Dick zijn lijst wel 2 zaterdagen kunnen vullen. 😉

*USA Dogtraining: https://caninetradegroup.com/
Netwerk van hondentrainers opgezet door zoon van mijn halfbroer. Het vak heeft hij geleerd in zijn diensttijd als Amerikaans militair in Duitsland.

**Stichting Obaf: https://stichtingobaf.nl/
Het doel is minderdraagkrachtige inwoners uit Molenlanden en directe omgeving te helpen met hun financiële privé administratie.

***Avres: https://www.avres.nl/
Helpt mensen om hun plek in de maatschappij (weer) te vinden. Door het vinden van passend werk. Of door (tijdelijke) inkomensondersteuning en coaching bij schulden.

****Vrienden op de Fiets: https://www.vriendenopdefiets.nl/nl
Via Vrienden op de Fiets overnachten fietsers en wandelaars op hun tocht bij één van de 6.000 gastvrije mensen door heel Nederland.