Met dit recept geven we de aftrap naar een reeks heerlijke zomerrecepten van Doe meërs.

Als lokale partij staan we midden tussen de mensen en willen we ook verbinden, en hoe leuk is het omdat via familierecepten te doen, dus daarom ook de zomerse familierecepten met Doe mee!

Hier een stevig maar lekker zomers recept van mij Curt Roth.
Dit recept is een familierecept, deze aardappelsalade werd door mijn overgrootmoeder geserveerd in haar restaurant in Oostvoorne, en is van generatie op generatie meegenomen.

Deze aardappel salade is eigenlijk een klassieke puree salade met ui, augurk, Cornedbeef en natuurlijk aardappels.

In beginsel wordt de salade niet verder aangemaakt, maar wanneer geserveerd wordt de salade afgemaakt met hardgekookt gehakt ei en een stevige lik mayonaise met natuurlijk nog wat peper, zout en ook kerrie.

Het recept is als volgt:

• 1 zak iets kruimig kokende aardappels, of wel bonken zoals ik ze graag noem.
• Vier fikse gele uien.
• Een potje stevige augurken.
• Een blik Cornedbeef.
• Om het af te maken hardgekookte eieren.
• Kerrie naar smaak.
• Witte peper naar smaak (ik gebruik aardig wat omdat de aardappel flink wat massa heeft en dus behoorlijk wat smaak absorbeert.)
• Liefst een mooie stevige mayo, gebruik zeker geen frietsaus, doe die lekker op je frietjes 😊 .

Benodigdheden:

• Een ruime pan voor de aardappels.
• Een pureestamper.
• Aardappelschilmesje
• Flinke bewaardoos.

We beginnen met de aardappel, schil en snijd ze zoals je normaal zou doen voor een pan gekookte aardappels.

Kook de aardappels in een 22 a 24 minuten gaar, zoals je zou doen voor een mooie stamppot.

Snipper ondertussen de ui, en snijd de augurk in gelijkwaardige stukjes.

Als de aardappel gaar is, giet ze af in een vergiet en doe ze terug in de pan, en laat ze lekker even uitdampen zodat ze zo droog mogelijk zijn en er geen restvocht aan de aardappel blijft hangen.

Vervolgens kan de Cornedbeef direct uit blik op de nog hete aardappels samen met de gesnipperde ui en de augurkblokjes.

Ook kan er al lekker wat peper, zout en kerrie worden toegevoegd in het eerste mengproces.

Wanneer het geheel goed door elkaar gestampt is met de pureestamper moet de basis eerst goed afkoelen, eerst buiten de koelkast tot op kamer temperatuur, en vervolgens door koelen in de koelkast tot een graad of 6c

Nu de basis van de salade goed is afgekoeld kan hij worden aangemaakt, dit hoeft niet alles in één keer natuurlijk, maar per keer voor zoveel als je nodig hebt voor bijvoorbeeld  ’s avonds op een toastje bij een lekker drankje in de tuin.

Voor een lekker portie pak ongeveer 250 gram van de basis en doe deze in een mengkom.

Kook 3 eieren hard en snijd deze met de eiersnijder in blokjes, dus twee maal door de snijder waarvan 1 keer dwars.

Doe de eieren bij het mengsel met een paar lekkere likken mayonaise en meng het geheel goed tot een smeuïge dog stevige massa, eventueel verder op smaak brengen met extra peper en zout naar smaak.

Nu hebben we een heerlijke aardappelsalade die zelfs als ontbijt op een lekkere bruine boterham errrrrrg smakelijk kan zijn, ik zou zeggen, voor op brood, lekker dik smeren, zeker een centimetertje op twee, en dan nog een lik mayo er overheen smeren voor een extra kick.

Dat was hem, veel succes met het maken, en eet smakelijk!!

Hieronder een impressie van de bereiding:

De zaterdag van….

Vandaag is het de zaterdag van Kees de Bruijn. Kees heeft een pittige tijd achter de rug na zijn herseninfarct op zondag 17 november 2019. Het heeft hem stilgezet en hij is op een andere manier naar het leven gaan kijken.

Zijn liefde voor de politiek laat hij nog altijd zien als algemeen bestuurslid van Doe mee!

Wat gebeurt er op jouw zaterdag?

“Ik begin net als elke andere dag met een bak koffie. Wakker worden doe ik op het gemak. In het seizoen ga ik daarna de tuin in. Dat is wekelijks grasmaaien, om de week de kanten maaien en rugte (Alblasserwaards voor onkruid wieden). Dan is de zaterdag een eind op weg. Ik ben op de zaterdag graag thuis, omdat ik de hele week druk ben. Ik vind het ook heerlijk ontspannend om in de tuin te zijn. Hoofd leeg, verstand op nul en ik ben graag in de natuur bezig.”

Altijd al buiten gewoond?

“Ja, die vrijheid en stilte hier in de polder maakt de natuur speciaal. In de avond hoor ik hier enkel de vogels, die deze stilte doorbreken. En als je het hier netjes wilt houden, dan moet je gewoon een dag in de week vrijmaken voor de tuin.

Het is hier nog nooit zo netjes geweest als nu. Dat komt, omdat ik vanaf eind november thuis ben. Ik heb toen vanuit het niets een herseninfarct gehad, maar gelukkig ben ik inmiddels hersteld. Ik ben vier maanden in therapie geweest en dat heeft me enorm geholpen. Er zijn wel aantal dingen in mijn leven veranderd.”

Wat is er zoal veranderd?

“De wereld is niet veranderd, omdat ik dit heb gehad. De wereld is voor mij anders geworden. In het begin vond ik dat angstig en wist ik niet precies hoe ik daar mee om moest gaan. Ik moest er eerst mee leren dealen om de mooie dingen te kunnen zien. Ik ben me nu veel bewuster geworden van het leven en beleef alles intenser.”

Leg eens uit wat je daar precies mee bedoelt?

“Ik kijk nu bijvoorbeeld anders naar de natuur. Ik vond alles al snel gewoon en nu kan ik ernaar staan kijker en genieten. Ik neem nu ook een verrekijker mee als ik de polder in ga. Ik realiseer me nu ook heel bewust, dat ik er niet meer had kunnen zijn. Of verlamd had kunnen zijn. Ottolina heeft dat gelukkig ook.”

Hoe combineer je dat met je commerciële werk?

“Ik werk inmiddels weer 6 uur per dag, maar wel helemaal vanuit huis. Ik volg alles digitaal en heb zo min mogelijk fysieke contacten bij de klanten. Ik kan vanaf de laptop thuis het hele orderproces volgen en als er iets moet gebeuren, dan pak ik de telefoon in plaats van dat ik erheen rijd. Eigenlijk maakt dat niet zoveel uit. Nu is dat ook de coronapolicy van mijn bedrijf. Ze gaan pas na de bouwvak weer open. In onze sector is dat overal hetzelfde.”

Hoe ben je fysiek hersteld?

“Daar heb ik niets aan overgehouden. Ik heb geleerd om naar mezelf te luisteren. Ik kon altijd wel langer en meer. Dat moest anders en ik heb paar maanden nodig gehad om daarachter te komen. Dat was een constant gevecht met mezelf. Ik wilde ook geholpen worden en ik kreeg iedere week een opdracht. Dat leerde mij om keuzes te maken tussen wat ik gedaan had en wat ik had moeten doen.”

Wat doe je nu dan anders?

“Ik heb geleerd, dat ik mocht toegeven dat ik geen zin meer had. Dat heb ik moeten accepteren. Met kerst zei ik tegen iedereen, dat ik in januari weer volledig ging werken. Dat ging dus niet en ik weet nu wat het is om toe te geven aan wat je voelt.

Ik ben me ook veel meer bewust van wat ik heb. Familie, relatie, werk. Ik kan met Ottolina nu blij zijn met wat we samen hebben. Ik kan nu ook gemakkelijker negatieve dingen ombouwen naar iets positiefs of loslaten.

Ik sprak een klant, die ook een infarct heeft gehad en ik vond het zo fijn, dat ik er met hem over kon praten en mijn ervaring kon delen. De therapie heeft me daar gebracht. Eerst kreeg ik veel fysieke begeleiding en daarna maatschappelijk werk. Er zat een enorm verschil in tussen waar ik mee binnenkwam en waar ik mee wegging. Het klinkt misschien gek, maar het infarct heeft mijn leven rijker gemaakt.”

Even een brug, politiek dier?

“Van huis uit absoluut niet. Arco Bikker moest hier 3 avonden komen praten, voordat ik de stap in 2010 naar Gemeentebelangen maakte. Drie maanden later zat ik in de raad. En als ik ergens voor ga, dan ga ik voor 200%. Ik wist alleen niet hoe intens politiek was en ben een aantal maanden met mijn kop tegen van alles aangelopen. Ik moest leren om de dingen op een andere manier te bekijken.  Ik heb een mooie tijd gehad, maar ik liep vast met mijn werk en ik moest keuzes maken. Ik kon maar voor 50% energie steken in de politiek en toen ging mijn werk toch voor. Met de verkiezingen van de fusie naar Molenwaard heb ik me niet meer verkiesbaar gesteld. Ik had wel mijn plek bij Gemeentebelangen gevonden en ik wilde ook voor de partij dingen blijven doen.”

Hoe heb je dat gedaan?

“Herman van Hoorne trad af als voorzitter en vroeg mij of ik interesse had om die hamer over te pakken. Veel mensen kijken daar tegenop, maar ik vind voorzitter het mooiste baantje dat er is. Als je het goed aanstuurt, dan blijven de paardjes draven. Je moet goed kunnen delegeren en dat past mij wel. Ik ben op mijn werk al 20 jaar voorzitter van de ondernemingsraad. Daar wil ik iedere keer mee stoppen, maar dat is mij nog niet gelukt.”

Hoe kijk je als bestuurder naar de start van Doe mee!?

“Ik kan me dat eerste overleg nog goed herinneren. Dat was incognito, omdat we bang waren dat de mensen het zouden ontdekken. Rond kerst 2017 gingen we met het bestuur van Gemeentebelangen aan tafel met het bestuur van PvdA. Daar voelde ik een stuk verantwoordelijkheid, omdat dit een grote stap was. Mijn eerste gedachte was: “Dat nooit.” Ik had er ook helemaal niet over nagedacht. We waren ons aan het prepareren op de verkiezingen naar Molenlanden en dit had ik helemaal niet verwacht. Ik zat bijna met mijn hakken door de grond om samen met de PvdA verder te gaan…….

….. En toen begon het. We hebben met een grote groep ongeveer 10 avonden bij mij aan de grote keukentafel gezeten. Ik voelde dat daar iets groeide. Dat gevoel en de kracht met elkaar werd sterker. Dat gevoel heb ik vandaag nog altijd. Ik zie, dat Doe mee! met die positiviteit nog elke dag aan die kar loopt te slepen. Er kan een discussie zijn, maar we gaan altijd als vrienden naar huis. Ik zie dat ook met bij mijn collega bestuursleden. Dat bruist en iedereen doet dat op zijn eigen manier.”

Als je dan terugkijkt, wat zie je dan?

“Het is bijzonder wat we hebben opgebouwd. We hebben iedereen keihard nodig gehad en we zijn ook bereid om het werk van elkaar op te pakken. We kwamen van partijen, die tegenover elkaar stonden tot dit. Dat is bijzonder en daar mogen we best trots op zijn. Nu heb ik de voorzittershamer overgedragen aan Jan van Heukelum. De deal met de start van Doe mee! was, dat er een nieuwe voorzitter zou komen. Iemand die niet uit Gemeentebelangen en PvdA kwam. Ik ben nu algemeen bestuurslid. Dit gaat zó ver, dat de band met Streekerkers van PvdA en Gemeentebelangen sterker is geworden. Geweldig, dat ik dit bijvoorbeeld ervaar in de tennisvereniging.”

Wat kun je Doe mee! meegeven voor de toekomst?

“Blijf met twee voeten op de grond staan. Als je groter gaat worden, blijf dan bij jezelf. Zorg dat je dingen gestructureerd doet en wees zuinig op elkaar. Die club met dat gevoel wordt gemaakt door de mensen. Er gebeuren veel positieve zaken bij Doe mee! en daar zit de kracht.

Nu hebben we het helemaal niet gehad over wie ik als mens ben. Voor degene die mij niet kennen: ik ben eerlijk, betrouwbaar en recht door zee. Een man een man, een woord een woord. Daar kun je bij mij altijd op rekenen.

De zaterdagen van…. gaan met zomervakantie tot zaterdag 5 september. Deze rubriek maakt plaats voor de zomerrecepten met onze chef-kok Curt Roth. En we zorgen deze periode voor wat extra’s om te lezen. Door de week gaan we een “lees mee” plaatsen. Dat is het verhaal achter een activiteit of thema in de samenleving waar de mensen van Doe mee! zich sterk voor maken.

Dus blijf bij ons deze zomer, wij blijven ook bij jou!

De zaterdag van….

Vandaag is het de zaterdag van Mario de Lijster. We hebben een gesprek aan de keukentafel en krijgen als eerste het geboortekaartje en foto’s van kleindochter Norah te zien. Als we geen vragen hadden gesteld, dan was het een verhaal over Norah geworden. Haar opa is nieuw raadslid en vertegenwoordigt Doe mee! in de Molenlandse raad vanaf 2 januari 2019.

“De afgelopen periode was voor mij en oma Tineke nogal hectisch en spannend. Norah is ons eerste kleinkind en werd geboren na 27 weken zwangerschap van dochter Manon. Manon moest plotseling en met spoed opgenomen worden in het UMC Utrecht. Daar kwam Norah op 5 juni ter wereld en ze woog 870 gram.

De kleine meid ligt nog altijd met de nodige medische apparatuur in de couveuse, maar het gaat gelukkig goed met haar. Ze weegt inmiddels ongeveer 1400 gram en de opa en oma maken het goed 😉  Het blijft spannend, maar Norah en Manon zijn in goede handen van de zorgspecialisten.”

Hoe was jullie zaterdag vóór Norah?

“De zaterdag begint meestal rond half 8 met een gezamenlijk ontbijt op het terras. Ja, zomer én winter. Zo vroeg? Ja, dat komt omdat Tineke in de zorg werkt en vroeg begint. Dan lukt dat ontbijt samen niet op werkdagen. En na het ontbijt spit ik dan de krant door. Van voor naar achter en weer terug. Dan is het tijd om alle klussen die zijn blijven liggen op te pakken. Grasmaaien, een boodschap doen, de dakgoot leeghalen. Je kent het wel. Als ik dan nog een uurtje over heb, dan sleutel ik graag aan mijn 34 jaar oude Kawasaki motor. Daar is altijd wel wat mee en bij gebrek aan nieuwe onderdelen kan ik daar mijn creatiiteit wel in kwijt.  Rijden doe ik vooral op speciale plekken en het liefste op het circuit in Assen, Zandvoort, Spa of Zolder. Ik ben inmiddels op de meeste circuits wel meerdere keren geweest.”

Dat klinkt professioneel. Werken aan een polepositie?

Lachend: “Daar ben ik met mijn postuur van 1 meter 93 en 110+kilo niet aerodynamisch genoeg voor. Geen wedstrijden dus. Wel gewoon genieten van het ritme en werken aan een betere techniek. Waar ik ook van kan genieten, dat is motorrijden in alle rust. Helemaal alleen lange ritten in de bergen maken. Het liefste in de Dolomieten. De rust, de ruimte en de mooie omgeving daar zijn nergens mee te vergelijken. Motorrijden zit wel bij ons in de familie.  Mijn broer en zus rijden en onze moeder reed in de jaren 50 en 60 ook motor, veel ritten naar Zwitserland en Italie.

Precies één jaar na haar overlijden ben ik ‘s morgens vroeg in Italie van een bergpas in een half uur met een niet draaiende motor naar het dal “gezweefd”.  Die afdaling werd heel speciaal. De stilte en serene rust van die ontluikende dag, bocht na bocht, kilometer na kilometer. Ik voelde me volledig verbonden met de omgeving en was alleen nog maar benieuwd naar de wereld na de volgende bocht. Op dat moment besefte ik dat mijn moeder dat zelfde gevoel 50 jaar eerder ook gehad moet hebben. Een gevoel dat we blijkbaar, ook na haar overlijden, nog deelden.”

Met je moeder kunnen we een mooie brug naar het verleden maken. Je bent oud Rotterdammer hè?

“Ik lijk misschien een stadsmens, maar dat ben ik niet. Ik ben geen Rotterdammer, maar een IJsselmondenaar. Daar ben ik opgegroeid. Voor 1941 was IJsselmonde een zelfstandige gemeente met veel agrarische bedrijven. Mijn grootouders en later mijn ouders hadden een melkveehouderij in een mooie monumentale boerderij “Op Hoop Van Zegen”. Door de expansiedrift van Rotterdam tussen de jaren 1960 en 1980 ontstonden de wijken Groot IJsselmonde en de Beverwaard. De landbouwgronden moesten plaats maken voor woningbouw en bedrijven. Er was dus voor de boerderij geen plek meer.”

Wat deed dat met je?

“Ik heb mijn jeugd doorgebracht op een boerderij met veel ruimte en vrijheid. Ik weet van mijn vader wat boeren is en ik heb ervaren wat stoppen met boeren betekent. Ik was op de scholen meestal de enige leerling, die van een boerderij kwam. Dat was best uniek en ik moest altijd uitleggen, dat ik echt in Rotterdam én op een boerderij woonde.

Toen ik Tineke leerde kennen zijn we na onze studies in Ridderkerk gaan wonen. Ik ging elektronica voor onderzeeboten ontwerpen, switchte na enkele jaren naar de overheid en kwam als beleidsmedewerker bij de gemeente Ridderkerk terecht. Vanuit die rol ben ik in de telecommunicatie en ICT terecht gekomen en zat dus veel op kantoor achter PC’s en in vergaderzalen.

Toch miste ik de ruimte en de vrijheid. Mijn schoonmoeder komt uit Nieuw-Lekkerland en toen we 4 jaar geleden besloten om in Goudriaan te gaan wonen, voelde dat als thuiskomen. Weer uit je raam kijken en overal polder zien.”

Net zo’n grote stap als de stap naar de politiek?

“In Ridderkerk heb ik 6 jaar gewerkt als gemeenteambtenaar. Daar leerde ik hoe de gemeentestructuur en de politiek ten opzichte van elkaar bewogen.

Dat mechanisme interesseerde me en toen ik net in Goudriaan woonde zag ik in Het Kontakt een oproep voor een cursus: “Kruip eens in de huid van een raadslid”. Ik deed mee en tijdens de laatste avond speelden we een heuse raadsvergadering met de raadsleden van Molenwaard en Giessenlanden. Daar kwam ik Joke van de Graaf van Gemeente Belangen Molenwaard tegen en zij verleidde mij om een fractieoverleg bij te wonen. Daar werd ik meteen enthousiast van de sfeer.

Ik vind, dat als je ergens woont, je ook moet bijdragen aan de omgeving. Iets nuttigs doen en helpen. Samen met dorpsgenoten de belangrijke onderwerpen bespreken en samen plannen maken. We wonen in een unieke gemeente en alleen een lokale partij kan dat unieke uitdragen en bewaken. Zo dicht bij de inwoners kan een nationale partij nooit komen. Zij hebben hun landelijke belangen die meewegen. Die dubbele pet past mij niet. Zo ben ik nooit meer weggegaan bij Gemeentebelangen en terecht gekomen bij Doe mee!”

Wat bedoel je met uniek?

“Gemeente Molenlanden heeft 19 dorpen en de stad Nieuwpoort. Allemaal hebben ze hun eigen identiteit. Die identiteit is in de loop van de afgelopen eeuwen gevormd. Vanuit een eigen zelfstandigheid met een eigen bestuur en eigen ontwikkelingen.

Ik ga weer terug IJsselmonde. Dat is nu niet meer te herkennen en haar eigen identiteit is volledig opgegaan in Rotterdam. Zij hebben alleen de foto’s nog.

In Molenlanden is Goudriaan geen Kinderdijk en Arkel geen Groot-Ammers. Ik vind het leuk en belangrijk om voor die specifieke identiteit en dorpsbelangen samen met de betrokken inwoners op te komen. Daardoor kunnen best tegengestelde belangen ontstaan, maar dat maakt ook juist het verschil”

Betekent dit, dat je als raadslid met alle winden mee moet waaien?

“Nee juist niet. Je moet duidelijk zijn in je standpunten en de inwoners uitleggen, waarom je de dingen doet zoals je ze doet. En mensen helpen waar nodig. Want door regelgeving, technologische en sociale vernieuwing is het tegenwoordig best lastig om een gefundeerde mening te vormen. De meningen van anderen rollen over je heen, maar of de achterliggende feiten kloppen is steeds lastiger te zien.

En ik vind dat iedereen recht heeft op een eigen mening, maar niet op zijn eigen feiten. Met inwoners eerlijk en open die feiten in kaart te brengen, is wat mij betreft een belangrijke manier van invulling geven aan het raadlidmaatschap. “

Hoe bevalt het leven als raadslid?

“Het opstellen van de kieslijst voor de verkiezingen in 2018 deden we bij Doe mee! met elkaar. Ik wilde een plek bij de eerste 10, maar stelde me bescheiden op, dus stelde voor dat ik op plek 11 of 12 werd gezet. De rest wilde echter voor de nieuwe politiek ook een nieuw gezicht met een frisse blik bovenin. Zo ben ik op plek 3 terecht gekomen.

Ik denk in oplossingen en als ik iets doe, dan stel ik hoge eisen aan mezelf. Het kan altijd beter. Ik blijf net zolang zoeken, totdat het werkt. Net als bij de motor. De zaken van verschillende kanten bekijken en benaderen, vind ik belangrijk. Ik ben woordvoerder van de onderwerpen Regionale Energie Strategie (RES), Slingerlandse Plassen, glasvezel, monumenten en cultuur en erfgoed. Die passen inhoudelijk ook bij me. Ik ga binnen deze onderwerpen ook op zoek naar feitelijkheden. Eerst de bewezen waarheid en dan de meningen. Ik ben op zoek naar wat de inwoners raakt en probeer zoveel mogelijk hun mening te vertegenwoordigen in de raad.”

Dat klinkt alsof het allemaal vanzelf gaat?

“Dat is niet waar hoor. Het debatteren vind ik soms wel lastig. Zeker als ik onvoldoende weet van het onderwerp. Ik stel dan liever de waarom- en hoe- vraag, want ik wil het snappen. Daarom moet ik wel eens wennen aan het gemak, waarmee sommige politici de feiten aan de kant kunnen schuiven.

Dus, ik heb het naar mijn zin, maar doordat ik me goed wil inlezen kost het veel tijd. Het is leuk om jezelf uit te dagen en jezelf opnieuw uit te vinden. Het is niet altijd gemakkelijk, maar je moet alles in het leven een keer geprobeerd en ervaren hebben. Geen enkele last van sleur in ieder geval! En hoe de combinatie raadslidmaatschap en opa te maken is, gaan we de komende tijd uitvinden“

De zaterdag van…

Weer een zaterdag met een gesprek over Rotterdam, Feyenoord, hoe hij in Giessenburg terecht is gekomen en nog veel meer. Vandaag is het woord aan het Doe mee! raadslid Ruud van Rijn.

Hoe ziet jouw zaterdag er uit?

“Vaste prik op de zaterdagmorgen is de Albert Heijn, samen met Lia. Dat heeft een voordeel, want dan kom je het halve dorp tegen en ben je weer overal van op de hoogte. Nu met corona helemaal. Lia doet nu de boodschappen en als ze weer buiten komt, dan mag ik helpen met sjouwen. Dan kom je buiten al die wachtende partners tegen en gebeurt het gesprek daar. Daarna ga ik in de tuin aan het werk tot het middageten. De tuin is mijn passie en staat onder andere. vol met fruitbomen en fruitstruiken.”

Fruitboom, hoe kom je daar nu bij?

“Lia houdt van fruit en ik vind het leuk om te kweken. Tegenover mijn vorige huis had ik een stukje volkstuin en daar is het begonnen. Sommige bomen heb ik hierheen verhuisd. Appels, peren, bramen, druiven, frambozen, alle kleuren bessen, kersen en walnoten. Je vindt hier van alles.

Als er iets opkomt, dan ben ik ook benieuwd wat het is. Ik vind hier van alles. Zo heb ik nu een jonge walnotenboom. Met dank aan de Vlaamse gaai, die de noot hier bracht. Voor vaderdag heb ik een frambraam van mijn dochter gekregen. Een kruising tussen een braam en een framboos. Ik ben écht benieuwd wat dat gaat worden.

.Na de tuin en de lunch gaan we op weg naar Tiel.

We gaan dan met de boodschappen naar mijn schoonmoeder. Zij is 92 jaar en woont nog op zichzelf. Ze krijgt 3x per week verzorging en de 3 kinderen komen in het weekend om beurten op bezoek. Voor ons is dat 1x per 2 weken.

Ik ga ook bij mijn eigen moeder op bezoek in het verzorgingstehuis. Dat was dus nog wat met corona. Ze is 97 jaar en ze werd verdrietig en eenzaam, omdat wij niet meer mochten komen. Mijn dochters hebben nog met een spandoek gestaan, maar dat loste het niet op. De laatste weken mochten we naar haar toe in een container met een scherm ertussen. Als het goed is mag ik er deze week weer naartoe. Ook haar zus is in coronatijd overleden. Dat vond ze verschrikkelijk. We communiceerden via de telefoon. Ze hoort alleen slecht, dus dat werkte niet écht. Ze voelde alsof ze in de gevangenis zat. “Waarom moet ik hier alleen blijven zitten.”, vroeg ze zich af. Ze was heel fit, maar hier ging ze bijna aan onderdoor. De laatste keer aan de telefoon klonk ze weer opgewekt, omdat mijn zus langs mocht komen. Ik zie er écht naar uit, dat ik haar weer mag zien, mijn moedertje.”

Jij hebt ook iets met Feyenoord toch, hoe zit dat?

“Ik was 12 jaar toen ik voor het eerst naar de Kuip ging. Ik woonde in West en we gingen met de fiets door de Maastunnel. Ik kom er nu 50 jaar. In het begin miste ik geen wedstrijd en nu ga ik nog altijd naar de Kuip en zit ik in een vak met veel Giessenburgers.. Dat Rotterdamse, dat zit er nog altijd in. Mijn vader deed vrijwilligerswerk bij Het Vrije Volk. Daar is de politiek een beetje begonnen. Het Vrije Volk, Vara, PvdA, dat rooie krijgen we er niet meer uit.”

Ik voel trots, waar komt dat vandaan?

“Ik voel me ontzettend verknocht aan Rotterdam: “Geen woorden maar daden”, dat zit ook in mij. Rotterdammers zijn niet arrogant, ze pakken aan. Dat betekent, dat ze ook missers maken. Dat hoort erbij. Vroeger gingen we op de brommer naar een camping in Brabant. Daar zaten ook allemaal Rotterdammers. Ook dat voelde als thuis.”

Hoe ben je dan toch in Giessenburg terecht gekomen?

“Ik wilde onderwijzer worden en daar heb ik keihard voor moeten leren. Na lang solliciteren kwam ik in Groot-Ammers terecht. Ik had geen idee en moest eerst op de kaart kijken waar dat was. Ik was dolgelukkig, dat ik tussen de 300 sollicitanten werd uitgekozen. Lia kwam daar bij de kleuters terecht en je begrijpt wel dat het toen begonnen is tussen ons. We wilden niet in het dorp gaan wonen en zo zijn we in Giessenburg terecht gekomen.”

Nu de brug naar jezelf. Wie ben jij als mens?

“Ik ben altijd begaan met de medemens en ik wil ook iets doen om het leven voor hen beter te maken. Zo kwam ik terecht in de buurtvereniging en kon ik meebouwen aan de boot voor de Gondelvaart.

Zo zie ook mijn bijdrage aan de politiek. Iets van een ander kunnen bewerkstelligen.

Vandaar ook veel vrijwilligerswerk. Ik weet ook nog precies hoe ik daar in gerold ben. In 1986 reden hier namelijk bibliotheekbussen rond en ik vroeg de wethouder van Giessenlanden of we hier een vaste bieb neer konden zetten. Ik vond het lezen heel belangrijk voor kinderen en ouderen en de wethouder vond het goed om te starten. Ik ben daar vanaf het begin als vrijwilliger bij betrokken geweest en ik heb met anderen door de jaren heen de bieb opgebouwd. In 1992 hebben we een verzoek ingediend voor een permanent gebouw. De gemeenteraad keurde dit goed en wij waren met de vrijwilligers apetrots natuurlijk.

Met de bezuinigingen is de bieb na 28 jaar helaas verdwenen en dat doet nog altijd pijn. Je kunt nu enkel boeken reserveren en in het dorpshuis staat nog een oude collectie. Dat is ook zo in Arkel. Ik zou dus wel weer willen gaan voor een vaste bieb in Giessenburg.

Vervolgens vroegen ze me in het bestuur van zwembad De Doetse Kom. Ik hield niet van zwemmen, maar ik vond het wel belangrijk dat het zwembad bleef bestaan. En als ik iets doe, dan blijf ik wel hangen. Het wordt nu wel tijd om de structuur van het bestuur te veranderen. Ik bedoel dan naar een vorm met een Raad van Toezicht. Vroeger kregen we € 100.000 subsidie per jaar van de gemeente en daar moesten we alles voor doen. Nu hebben we voor 15 jaar een zelfstandige buffer ontvangen. Daarmee is het zwembad een bedrijf geworden en dat vraagt om een andere besturing. De uitdaging blijft wel om in die 4 maanden, die we open zijn, de omzet voor het hele jaar te maken. De Doetse Kom is een groot zwembad en dat betekent, dat we ook aan veel voorwaarden moeten voldoen. Er moet in Molenlanden écht nog wel wat gebeuren om de zwembaden te behouden.”

De stap van PvdA naar Doe mee! Hoe was dat?

“Ik had niet zoveel met de lokale partij. Met de PvdA had ik steun vanuit de landelijke partij voor opleidingen en campagnes. Alleen lokaal ligt dat anders. Daar gaat het niet om de partij, maar om de mensen in het dorp waar je woont. Dan maakt het niet zoveel uit waar je vandaan komt en dat schortte er nog wel eens aan bij de PvdA. De afstand tussen de kiezer en de partij was groot. Dat is met Doe mee! wel anders, want wij gaan naar mensen toe. Hier doen we het met elkaar. Met start van Doe mee! en de verkiezingscampagne kreeg ik weer nieuwe energie. We gingen er samen voor. We stralen ook uit, dat we er zin in hebben. We konden met de verkiezingscampagne zelfs met 2 ploegen tegelijkertijd op pad. Dat was ongekend.”

De toekomst van Doe mee, hoe zie je dat?

“Ik zie potentie om te groeien en daar moeten we ook voor gaan. Ik denk dat we nog een taak hebben in de dorpen waar we niet veel kiezers hebben. Daar moeten we op zoek naar ambassadeurs. Verder zijn we ook niet vies om de verantwoording te nemen.

Aandacht verdient daarbij zeker de samenwerking tussen de raadsleden in de coalitie, We moeten samen ons coalitieakkoord uitdragen. Het standpunt van het college kan anders zijn dan van de raadsleden, dat is dualisme, maar ik vind wel dat we als raadsleden van de coalitie elkaar moeten vast houden.”