“Er kan een discussie zijn, maar we gaan altijd als vrienden naar huis”

De zaterdag van….

Vandaag is het de zaterdag van Kees de Bruijn. Kees heeft een pittige tijd achter de rug na zijn herseninfarct op zondag 17 november 2019. Het heeft hem stilgezet en hij is op een andere manier naar het leven gaan kijken.

Zijn liefde voor de politiek laat hij nog altijd zien als algemeen bestuurslid van Doe mee!

Wat gebeurt er op jouw zaterdag?

“Ik begin net als elke andere dag met een bak koffie. Wakker worden doe ik op het gemak. In het seizoen ga ik daarna de tuin in. Dat is wekelijks grasmaaien, om de week de kanten maaien en rugte (Alblasserwaards voor onkruid wieden). Dan is de zaterdag een eind op weg. Ik ben op de zaterdag graag thuis, omdat ik de hele week druk ben. Ik vind het ook heerlijk ontspannend om in de tuin te zijn. Hoofd leeg, verstand op nul en ik ben graag in de natuur bezig.”

Altijd al buiten gewoond?

“Ja, die vrijheid en stilte hier in de polder maakt de natuur speciaal. In de avond hoor ik hier enkel de vogels, die deze stilte doorbreken. En als je het hier netjes wilt houden, dan moet je gewoon een dag in de week vrijmaken voor de tuin.

Het is hier nog nooit zo netjes geweest als nu. Dat komt, omdat ik vanaf eind november thuis ben. Ik heb toen vanuit het niets een herseninfarct gehad, maar gelukkig ben ik inmiddels hersteld. Ik ben vier maanden in therapie geweest en dat heeft me enorm geholpen. Er zijn wel aantal dingen in mijn leven veranderd.”

Wat is er zoal veranderd?

“De wereld is niet veranderd, omdat ik dit heb gehad. De wereld is voor mij anders geworden. In het begin vond ik dat angstig en wist ik niet precies hoe ik daar mee om moest gaan. Ik moest er eerst mee leren dealen om de mooie dingen te kunnen zien. Ik ben me nu veel bewuster geworden van het leven en beleef alles intenser.”

Leg eens uit wat je daar precies mee bedoelt?

“Ik kijk nu bijvoorbeeld anders naar de natuur. Ik vond alles al snel gewoon en nu kan ik ernaar staan kijker en genieten. Ik neem nu ook een verrekijker mee als ik de polder in ga. Ik realiseer me nu ook heel bewust, dat ik er niet meer had kunnen zijn. Of verlamd had kunnen zijn. Ottolina heeft dat gelukkig ook.”

Hoe combineer je dat met je commerciële werk?

“Ik werk inmiddels weer 6 uur per dag, maar wel helemaal vanuit huis. Ik volg alles digitaal en heb zo min mogelijk fysieke contacten bij de klanten. Ik kan vanaf de laptop thuis het hele orderproces volgen en als er iets moet gebeuren, dan pak ik de telefoon in plaats van dat ik erheen rijd. Eigenlijk maakt dat niet zoveel uit. Nu is dat ook de coronapolicy van mijn bedrijf. Ze gaan pas na de bouwvak weer open. In onze sector is dat overal hetzelfde.”

Hoe ben je fysiek hersteld?

“Daar heb ik niets aan overgehouden. Ik heb geleerd om naar mezelf te luisteren. Ik kon altijd wel langer en meer. Dat moest anders en ik heb paar maanden nodig gehad om daarachter te komen. Dat was een constant gevecht met mezelf. Ik wilde ook geholpen worden en ik kreeg iedere week een opdracht. Dat leerde mij om keuzes te maken tussen wat ik gedaan had en wat ik had moeten doen.”

Wat doe je nu dan anders?

“Ik heb geleerd, dat ik mocht toegeven dat ik geen zin meer had. Dat heb ik moeten accepteren. Met kerst zei ik tegen iedereen, dat ik in januari weer volledig ging werken. Dat ging dus niet en ik weet nu wat het is om toe te geven aan wat je voelt.

Ik ben me ook veel meer bewust van wat ik heb. Familie, relatie, werk. Ik kan met Ottolina nu blij zijn met wat we samen hebben. Ik kan nu ook gemakkelijker negatieve dingen ombouwen naar iets positiefs of loslaten.

Ik sprak een klant, die ook een infarct heeft gehad en ik vond het zo fijn, dat ik er met hem over kon praten en mijn ervaring kon delen. De therapie heeft me daar gebracht. Eerst kreeg ik veel fysieke begeleiding en daarna maatschappelijk werk. Er zat een enorm verschil in tussen waar ik mee binnenkwam en waar ik mee wegging. Het klinkt misschien gek, maar het infarct heeft mijn leven rijker gemaakt.”

Even een brug, politiek dier?

“Van huis uit absoluut niet. Arco Bikker moest hier 3 avonden komen praten, voordat ik de stap in 2010 naar Gemeentebelangen maakte. Drie maanden later zat ik in de raad. En als ik ergens voor ga, dan ga ik voor 200%. Ik wist alleen niet hoe intens politiek was en ben een aantal maanden met mijn kop tegen van alles aangelopen. Ik moest leren om de dingen op een andere manier te bekijken.  Ik heb een mooie tijd gehad, maar ik liep vast met mijn werk en ik moest keuzes maken. Ik kon maar voor 50% energie steken in de politiek en toen ging mijn werk toch voor. Met de verkiezingen van de fusie naar Molenwaard heb ik me niet meer verkiesbaar gesteld. Ik had wel mijn plek bij Gemeentebelangen gevonden en ik wilde ook voor de partij dingen blijven doen.”

Hoe heb je dat gedaan?

“Herman van Hoorne trad af als voorzitter en vroeg mij of ik interesse had om die hamer over te pakken. Veel mensen kijken daar tegenop, maar ik vind voorzitter het mooiste baantje dat er is. Als je het goed aanstuurt, dan blijven de paardjes draven. Je moet goed kunnen delegeren en dat past mij wel. Ik ben op mijn werk al 20 jaar voorzitter van de ondernemingsraad. Daar wil ik iedere keer mee stoppen, maar dat is mij nog niet gelukt.”

Hoe kijk je als bestuurder naar de start van Doe mee!?

“Ik kan me dat eerste overleg nog goed herinneren. Dat was incognito, omdat we bang waren dat de mensen het zouden ontdekken. Rond kerst 2017 gingen we met het bestuur van Gemeentebelangen aan tafel met het bestuur van PvdA. Daar voelde ik een stuk verantwoordelijkheid, omdat dit een grote stap was. Mijn eerste gedachte was: “Dat nooit.” Ik had er ook helemaal niet over nagedacht. We waren ons aan het prepareren op de verkiezingen naar Molenlanden en dit had ik helemaal niet verwacht. Ik zat bijna met mijn hakken door de grond om samen met de PvdA verder te gaan…….

….. En toen begon het. We hebben met een grote groep ongeveer 10 avonden bij mij aan de grote keukentafel gezeten. Ik voelde dat daar iets groeide. Dat gevoel en de kracht met elkaar werd sterker. Dat gevoel heb ik vandaag nog altijd. Ik zie, dat Doe mee! met die positiviteit nog elke dag aan die kar loopt te slepen. Er kan een discussie zijn, maar we gaan altijd als vrienden naar huis. Ik zie dat ook met bij mijn collega bestuursleden. Dat bruist en iedereen doet dat op zijn eigen manier.”

Als je dan terugkijkt, wat zie je dan?

“Het is bijzonder wat we hebben opgebouwd. We hebben iedereen keihard nodig gehad en we zijn ook bereid om het werk van elkaar op te pakken. We kwamen van partijen, die tegenover elkaar stonden tot dit. Dat is bijzonder en daar mogen we best trots op zijn. Nu heb ik de voorzittershamer overgedragen aan Jan van Heukelum. De deal met de start van Doe mee! was, dat er een nieuwe voorzitter zou komen. Iemand die niet uit Gemeentebelangen en PvdA kwam. Ik ben nu algemeen bestuurslid. Dit gaat zó ver, dat de band met Streekerkers van PvdA en Gemeentebelangen sterker is geworden. Geweldig, dat ik dit bijvoorbeeld ervaar in de tennisvereniging.”

Wat kun je Doe mee! meegeven voor de toekomst?

“Blijf met twee voeten op de grond staan. Als je groter gaat worden, blijf dan bij jezelf. Zorg dat je dingen gestructureerd doet en wees zuinig op elkaar. Die club met dat gevoel wordt gemaakt door de mensen. Er gebeuren veel positieve zaken bij Doe mee! en daar zit de kracht.

Nu hebben we het helemaal niet gehad over wie ik als mens ben. Voor degene die mij niet kennen: ik ben eerlijk, betrouwbaar en recht door zee. Een man een man, een woord een woord. Daar kun je bij mij altijd op rekenen.

De zaterdagen van…. gaan met zomervakantie tot zaterdag 5 september. Deze rubriek maakt plaats voor de zomerrecepten met onze chef-kok Curt Roth. En we zorgen deze periode voor wat extra’s om te lezen. Door de week gaan we een “lees mee” plaatsen. Dat is het verhaal achter een activiteit of thema in de samenleving waar de mensen van Doe mee! zich sterk voor maken.

Dus blijf bij ons deze zomer, wij blijven ook bij jou!