De zaterdag van…
Vandaag kijken we mee in de zaterdag van Berend Buddingh, raadslid van Doe mee!

Paspoort
Geboren: 3 augustus 1965
Woonplaats: Arkel
Gezin: 21 jaar getrouwd met Liesbeth, vader van dochter Isa (19 jaar) en zoon Stan (17 jaar)
Werk: voorzitter College van Bestuur bij SKVOB (middelbaar onderwijs) in Breda.
Vrije tijd: Doe mee!, lezen, vakantie, netflix

“Ik zie de uitdaging in de dingen die onmogelijk lijken.”
Mijn zaterdag staat in het teken van rust en ruimte. Deze dag neem ik afstand van de drukte die mijn werk en politiek met zich meebrengen. Dan is er ruimte om mijn gedachten op een rijtje te zetten. De batterij gaat dan weer vol.
De zaterdag begint met de Volkskrant. En je zou het misschien niet meteen verwachten, maar ik doe de boodschappen. Voor de hele week. Met de AH app, de Coop kooktijdschriften en mijn eigen map met recepten maak ik het weekmenu. En het is ook nooit hetzelfde. Ik houd van de variatie.

De zaterdagmiddag is om klusjes te doen, te lezen, te winkelen, te borrelen, soms naar de voetbal of gewoon te niksen. Zaterdagavond gaan we uit eten, vragen we vrienden of kijken we lekker filmpje. Als het kan met het hele gezin, maar dat wordt steeds lastiger. Nu in deze tijden van corona is het natuurlijk allemaal anders. Maar ook dan kun je nog lekker koken en nu ook weer met vrienden eten. Wat ik wel mis, maar niet op zaterdag, zijn de zondagse Belgische wielklassiekers op tv. Ik ben zelf geen fanatiek sporter, maar ik volg het wel.

Je loopt al een paar jaar mee in de politiek, hoe is dat zo gekomen?
Op de middelbare school spaarde ik al politieke raambiljetten. In mijn studententijd, halverwege de jaren ’80 na de overwinningsnederlaag van Joop den Uyl, ben ik lid geworden van de PvdA. In het begin was ik nog niet zo actief. Toen ik merkte, dat ik invloed uit kon oefenen, een bijdrage aan de samenleving kon leveren en inwoners kon vertegenwoordigen, werd het interessant. Van 2006 tot en met 2010 was ik wethouder in Giessenlanden. Toen leerde ik hoe je het politieke spel moet spelen.”

Hoe werkt dat dan, als wethouder?
“Het is een serieus spel. De ontwikkeling van transportcentrum Schelluinen-West, de drie windmolens langs de A15 en de sloop en nieuwbouw van het centrum van Arkel waren projecten waar ik behoorlijk op de proef werd gesteld. Maar waar het uiteindelijk om draait is eerlijkheid. In goede en in slechte tijden. Bij mooie en bij minder mooie berichten. Blijf jezelf en blijf eerlijk. Eerlijke politiek, daar gaat het om”

Jij bent een verbinder toch? Hoe heb je die rol in je werk en bij Doe mee! ingevuld?
“In de politiek en in de maatschappij gaat het om verbinden. De verbinding tussen school en samenleving en de verbinding tussen leerling en school. Ook de verbinding tussen scholen onderling, want als je verbindt dan word je sterker. Zo zie ik ook mooie ontwikkelingen tussen sport en onderwijs. NAC Breda werkt samen met het onderwijs. Ze bieden faciliteiten met programma’s voor jongeren die af kunnen haken. Prachtig! In mijn werk ben ik voorzitter van een keten van vo-scholen. Daar is verbinding maken en sturing geven een basiscompetentie.

De verbinding tussen politiek en inwoner is van gelijke orde. Zo hebben we een mooie verbinding gemaakt tussen PvdA en Gemeentebelangen. Geen fusie, maar een verbinding tussen partijen. Ik ben trots, dat ik een aanjager was bij het ontstaan van Doe mee! Molenlanden. We moeten nu heel hard ons best doen om onze beloften waar te maken. Aan de andere kant moeten we naar de inwoners ook open en eerlijk zijn als we iets niet kunnen bereiken. We zijn geen antipartij, dus moeten we compromissen kunnen sluiten. Politieke geloofwaardigheid staat bij mij bovenaan de lijst. En ja, het is veel makkelijker om in de oppositie je eigen geluid te laten horen, maar het gaat natuurlijk om meedoen. Je wilt wat bereiken. Dus moet je in het college zitten. Daar zit de macht. Ook al vinden we macht soms geen fijn woord. Om iets te bereiken is het wel handig.

Nieuwe politiek is politiek voor iedereen, toegankelijk en laagdrempelig. De samenleving zelf actief laten zijn en de inwoners, ook die ontevreden zijn, een stem en aandacht geven.”

Wie is Berend Buddingh als mens?
“Ik denk, dat ik loyaal ben en in staat ben om me goed in anderen in te leven. Ik sta klaar om anderen te helpen. Ik laat anderen vaak weten wat ik denk en ik toets met humor. Het inbrengen van humor is mijn manier om een bepaalde stemming te verlichten of te versterken tijdens een debat of discussie. Wat ik ondertussen wel geleerd heb is om een betoog niet met een grap af te sluiten. Dan ondermijn je namelijk je eigen verhaal.

Ik hou wel van een beetje spanning en ik bedenk vaak wel wat nieuws. Dit kan soms weleens als onvoorspelbaar overkomen in het politieke debat. Ik heb een vrij onafhankelijk gevoel, zodat ik alles kan zeggen of inbrengen wat ik denk. Het onafhankelijk zijn is prettig. Ik denk niet dogmatisch. Dat is toch behoorlijk oude politiek. Sommigen vinden dat nog altijd verrijkend, denken vanuit een vast kader, de sociaal-democratie, het liberalisme, het geloof. Maar de samenleving is zo divers, die vraag om gedifferentieerde aanpak, om diversiteit. Ook in je denken. Best lastig soms. Maar niets is onmogelijk.”

Een innoverende realist of net andersom?
“Ik houd van tradities en ook van veranderingen. Dat lijkt tegenstrijdig en dat is het misschien ook wel. Ik ga bijvoorbeeld met dezelfde vrienden graag elk jaar met dezelfde boot, met dezelfde tent en dezelfde koffie naar dezelfde locatie in Engeland of dezelfde camping in Frankrijk.
Aan de andere kant zie ik de uitdaging in de dingen die onmogelijk lijken. Bijvoorbeeld het schijnbaar onmogelijke om lokale politiek bij de mensen te brengen. Dat kan gewoon als je het van een positieve kant benadert. Dat is ook nieuwe politiek, die Doe mee! bij de inwoners brengt. Denk in kansen. En zo als de heel jonge Hillary Clinton het ooit zei: politici zijn er niet om het mogelijke te behouden, maar het onmogelijke te realiseren. En zo is het maar net.

Ik bestuur graag, daar ben ik eerlijk in. Afspraak is afspraak. Ik ben betrouwbaar en recht door zee. Ik zeg waar het op staat, ook als men het niet wil horen. Politiek is soms buiten de lijntjes kleuren of in de geest van iets handelen. Ik ben wat meer in zwart-wit benaderen. Zo mag het handhavingsbeleid van Molenlanden wel wat meer prioriteit krijgen. Dat geeft namelijk vooral duidelijkheid. Soms zie je de worsteling in de raad. En dan proberen we recht te krijgen wat krom is. Te legaliseren wat niet mag. Tja, dat kan leiden tot willekeur. Daar moeten we voor oppassen. De windmolentjes, hoe sympathiek en duurzaam ook, maar het mocht niet op die plek. Daar maken we het ons zelf te moeilijk. Zie ook camping De Put. Uren vergaderen en notities schrijven, voor een vraag van een ondernemer, die uiteindelijk tot niets leidt. Dat is jammer en zonde van de energie.

Ik kan scherp worden in het politiek debat. Daar loop ik niet voor weg. Dat hoort het ook bij. En als ik het gevoel of idee heb dat mijn integriteit wordt aangesproken dan heb je mij helemaal op het puntje van de stoel.” Lachend: “In een van de eerste debatten van de raad over het onderwerp inclusiviteit en exclusiviteit gebeurde dat. Maar ik ben niet haatdragend, ik kan vergeten, en na de vergadering is er gelukkig altijd de nazit.”