Op de zaterdag vertellen zij hun verhaal aan de keukentafel of buiten in de tuin. Ze vertellen je over wat ze doen op die zaterdag én ze laten je kennismaken met de mens achter het gezicht.
Dit portret is een onderdeel van ons zomerprogramma. We willen namelijk graag met jou in contact blijven. Nu je ons we vanwege corona niet op de markten in Molenlanden kunt spreken komen we onder andere op deze manier naar je toe. Vandaag kijken we mee in de zaterdag van Curt Roth, raadslid van Doe mee! Vanaf 2 januari 2019.

Paspoort
Geboren: 10 juni 1970
Woonplaats: Arkel
Gezin: man van Linda en vader van Anne (19) en Tom (15)
Werk: ondernemer, ontwerper van vliegtuig simulatoren
Vrije tijd: koken, auto’s en elektronica

“Als je van het positieve uitgaat, dan kan je dat geluk brengen.”

Mijn zaterdag is nooit hetzelfde. Nu ben ik veel thuis, maar voor mij is de zaterdag wel de dag om een stuk te gaan rijden met de cabrio en een terrasje te pakken. Fort Vuren vind ik bijvoorbeeld een geweldige plek om samen met Linda heen te gaan.
Ik wandel nu ook veel langs de weilanden en de Linge. Het is daar geweldig en dat kun je doen zonder op elkaars lip te zitten. We wonen hier in Arkel in een klein paradijs op een 4 provinciepunt van Zuid-Holland, Utrecht, Gelderland en Brabant tussen de kanalen, rivieren en weilanden.

Binnen zie je me geregeld met een soldeerbout in de hand om een radio te repareren. Ik verzamel elektronica uit de jaren 70 en ik vind het geweldig om met de simpele techniek uit die tijd het apparaat weer aan de praat te krijgen. Ik ga stapsgewijs te werk, vervang alle componenten totdat ik weer een werkende radio heb. Ik ben nooit bang om ergens aan te beginnen. Ik ben vader, kok en techneut, wel ik die volgorde hè.”

Ik wilde het net vragen. Wie ben jij in het dagelijkse leven?
“Als vader ga ik voor het geluk van mijn gezin en kinderen, dat is de hoogste prioriteit. Geluk zit voor mij vaak in de kleine dingen. Ik ben ontzettend trots op mijn dochter Anne, die haar opleiding visagist met grote passie heeft afgerond. Ze heeft een pittige tijd gehad en nu geniet ik ervan, dat ze daar haar geluk heeft gevonden. Ook ben ik enorm trots op mijn zoonTom, Tom is zich nu enorm aan het ontwikkelen. Een creatieveling, die houdt van tekenen en knutselen. Heeft een grote fantasie en gebruikt dat geweldig. Ik verwacht ook, dat hij op het gebied van 3-dimensionaal ontwerpen mijn kant opgaat.

Als kok ben ik een Bourgondiër. Ik houd van mooie smaken en mooie stukken vlees met bijzondere manieren van bereiden. Mijn vader was ook een culinair dier en mijn ouders namen mij mee naar de mooiste restaurants. Zo ben ik met het “virus” besmet geraakt. Oh, Ai In deze tijd is die uitdrukking wel op het randje, laten we hopen dat we deze tijd zo goed mogelijk doorkomen..
Ik had mijn eerste baantje als kok in de keuken van restaurant de Boterhoeve in Noordeloos. Toen Linda zwanger was van Anne, vroeg mijn vader of ik bij hem in het bedrijf kwam werken. Hij had een eigen onderneming in de telecommunicatie. Ik draaide in de keuken tot wel 15 uur per dag en was daarom weinig thuis. Ik heb toen de keuze gemaakt voor mijn gezin, want ik wilde de kinderen op zien groeien. Spijt heb ik nooit gehad al is koken nog steeds een grote passie van me, maar wat ik nu doe is geweldig. En ik heb gewoon van koken mijn hobby gemaakt, koken doe ik sowieso elke dag thuis, dat zit gewoon in mijn vingers.

Ik heb nog meer passies, muziek is er ook zo eentje. Ik kan weergaloos genieten van muziek uit eind jaren 60, begin 70. In-A-Gadda-Da-Vida van Iron Butterfly (In the garden of Eden) is zo’n nummer. Ik kwam dat nummer eind jaren 80 als filmmuziek tegen, ben het op gaan zoeken en heb het nooit meer losgelaten. Ik heb variatie in mijn muzieksmaak. Shirley Bassy of bijvoorbeeld Nina Simone, en ook jazzmuziek vind ik geweldig, maar ik kan ook genieten van Jean Michel Jarre of David Bowie.

Terwijl Curt zijn passie voor muziek vertelt, komt er uit een platenspeler muziek van Charles Aznavour. Het vinyl brengt hem en mij ook werkelijk terug in de jaren 70. De LP van In-A-Gadda-Da-Vida komt tevoorschijn. De hoes gaat zorgvuldig door zijn handen. In die handeling zie ik ook zijn liefde voor de muziek.

“Als techneut? Techniek voelt bij mij als een tweede huid. Het is mij met de paplepel ingegoten. Mijn vader had thuis een flipover in de garage staan. Daar gaf hij ons computerles en leerde hij ons elektronica. Mijn vader had al voor de tijd van Windows een elektronische kaartenbak ontwikkeld voor de MSX computer. We werkten als gezin soms ook mee, dan zaten we achter aan tafel printjes te solderen, dat was altijd erg leuk.”

Wat typeert jou als mens?
“Als mens vind ik het moeilijk om over mezelf te vertellen. Die vraag stel ik liever aan anderen, maar dat mag nu zeker niet? Ik denk, dat mensen mij misschien wat ongrijpbaar vinden, omdat ik denk ik wat moeilijk te lezen ben.

Ik vind mezelf veelzijdig. Enerzijds met een duidelijk doel en aan de andere kant zoek ik altijd wel naar de route, zeg maar de weg erheen. Ik sta dus open voor de mening van anderen en ik zit niet vastgebakken aan mijn eigen gelijk. In de relatie met anderen komt die veelzijdigheid ook tevoorschijn. Ik ben voor mijn gevoel toch een beetje een eenling, maar begeef me toch ook graag tussen de mensen. Steeds meer en steeds grager. Ik blijf mezelf ook ontwikkelen en vertel mezelf steeds, dat ik meer kan dan ik zelf denk. Misschien is dat wel diezelfde ambitie als met het repareren van de oude radio’s, dus niet bang zijn ergens aan te beginnen.

In de politiek vond ik het sociale aspect belangrijk. Politiek is voor mij iets, dat je met elkaar doet. Ik ben niet van het spel, maar wel van wat we samen willen bereiken. Ik ben in staat om mezelf op een tweede plek te zetten en te kijken naar wat er in de omgeving nodig is om dat gezamenlijke doel te bereiken. Ik wil ook juist als niet-politiek mens kijken naar de aandachtspunten. Dat is nog complexer dan ik dacht, want mijn hart is groot genoeg om het iedereen naar de zin te maken. Dat dit onmogelijk is, heb ik in een wijk hier in Arkel geleerd. De ene helft van de inwoners wilde vernieuwing en het andere deel niet. Ik denk, dat het in zo’n situatie belangrijk is om je gevoel uit te schakelen en een rationele afweging te maken.

Ik heb ook altijd een positieve instelling. Dat brengt mij geluk en ik denk ook dat je geluk voor een groot deel zelf kunt maken. Als je van het positieve uitgaat, dan kan je dat geluk brengen.
Daar zit voor mij wel een tegenstrijdigheid. Aan de andere kant denk ik, dat je de dingen zeer beperkt in de hand hebt. Alles loopt zoals het loopt en dan is het voor mij de kunst om er het beste van te maken.

Mijn grootste kracht is toch wel mijn eerlijkheid. Bij alles wat ik doe, komt dat naar boven. Dat speelt altijd in mijn gedachten mee. Ik vind het belangrijk om mezelf aan te kunnen kijken.”

Wat voor raadslid wil je zijn?
“Ik wil met een open mind en op hetzelfde niveau als de inwoners een keuze maken. Ik ben niet van de vooringenomen beslissingen. Ik wil alle kanten van het verhaal aanhoren om een neutrale keuze te kunnen maken. Ik snap dan best dat er tegenstemmers zijn, bezwaarpunten kunnen er altijd zijn. Een weloverwogen beslissing zegt dat je het goed hebt gedaan en uit kunt leggen waarom.
Ik zal me nooit boven een ander stellen. Ik zit als medebewoner in de politiek en dat is het uitgangspunt. Ik mag in de raad zitten om mee te beslissen. Richting fractie is het voor mij een uitdaging om op een gezamenlijk standpunt uit te komen. Als ik dan een ander standpunt heb, dan vind ik dat lastig wil ik vechten voor mijn mening. Toch wil ik dan wel solidair zijn met de meerderheid, wat je dan ziet is dan ook weer dat als je alle voors en tegens op tafel hebt je als groep/fractie dan meestal toch tot consensus komt, en dat voelt goed.

Ik denk dat we met Doe mee een mooie positieve beweging hebben met een behoorlijke dosis kennis om ons in het Molenlandse verder te brengen en te staan voor onze inwoners.

De zaterdag van is een serie portretten van de mensen van Doe mee! Molenlanden. Op de zaterdag vertellen zij hun verhaal aan de keukentafel of buiten in de tuin. Ze vertellen je over wat ze doen op die zaterdag én ze laten je kennismaken met de mens achter het gezicht.

Dit portret is een onderdeel van ons zomerprogramma. We willen namelijk graag met jou in contact blijven. Nu je ons we vanwege corona niet op de markten in Molenlanden kunt spreken komen we onder andere op deze manier naar je toe. We trappen af met Joke Stravers, fractievoorzitter van Doe mee!

“Gelijk hebben is niet hetzelfde als gelijk krijgen”

“Zaterdag is voor mij de eerste vrije dag na een week werken. Ik start rustig met een ontbijt, koffie en de krant op zijn zaterdags, uitgebreid dus. Dan komen de klusjes in het huis. Schoonmaken en de was. Die was draait wel een aantal keren op zo’n zaterdag. Dan is het tijd voor de vergeten boodschap en dat kadootje. In de middag komt er dan tijd voor een stukje ontspanning. Lekker in de tuin zitten met een tijdschrift, stukje wandelen of hardlopen. Nee, geen politiek op de zaterdag. Tenzij we in de zomer of verkiezingstijd voor Doe mee! op pad gaan. Dan ben ik flexibel met de was hoor. Die verhuist dan naar een andere dag. De avond is voor de feestjes. Behalve nu in corona tijd. Dan wordt het met een boek of leuk tv-programma op de bank. Geen politiek op zaterdag dus. Sport en politiek is voor de zondag. Fietsen en de stukken doorlezen. ”

Wat typeert jou als mens?

“Ik kan relativeren, neem de dingen zoals ze zijn. Ik kan alles in perspectief zetten. Carpe diem, pluk de dag past bij mij. Daar voeg ik positivisme aan toe. Ik zie vooral de mogelijkheden, beren kom ik onderweg niet tegen. Dat heeft natuurlijk een keerzijde. Daar moet ik dan wel over nadenken, wat dat precies is. Ik zie die beer namelijk niet. Soms overschat ik de situatie en ben ik naar anderen niet altijd inlevend. Voor mij is er altijd licht is aan het einde van de tunnel.

Verder ben ik erg praktisch. In de politiek kan ik daar wel wat mee. Als fractievoorzitter kan ik koppelingen maken door mensen in hun kracht te zetten. Dat gebeurt zo natuurlijk, dat ik dat niet eens bewust doe. Ik zoek de mensen, die passen bij uitdagingen. De processen laat ik op de achtergrond, want ik wil korte klappen maken. Geleidelijkheid duurt mij dan soms te lang, daar heb ik dan het geduld niet voor. Aan de andere kant lukt het me zo wel om dingen in beweging zetten.

Geduld, ja en nee. Heb ik dus eigenlijk niet, maar toch wel. Ik ben energiek en als ik iets wil, dan moet dat meteen gebeuren. Als ik anderzijds iemand nodig heb, dan hoef ik niet zo nodig op de voorgrond en gun ik die ander het succes.”

Wat is het beste advies, dat je ooit hebt gekregen?
“Iemand zei me eens: Gelijk hebben is niet hetzelfde als gelijk krijgen. Ik heb dit in de politiek geleerd. Je kunt wel iets aantonen, maar de wezenlijke vraag is of anderen meekomen. Ik ben zo meer grijs, dus minder zwart-wit gaan denken. Daarmee bedoel ik, dat ik ruimer ben gaan denken in mogelijkheden. Ik ben me bewuster geworden, dat je compromissen moet sluiten als je met een groep wilt komen tot consensus (red: overeenstemming). Het heeft me ook iets geleerd. Ik heb geleerd om te denken in het grijze vlak om het hoogst haalbare te bereiken. Het doel moet helder zijn, maar dit proces heb je nodig voor het beste resultaat.”

Wat wil je voor jouw gemeente betekenen?
“Ik heb bewust voor een lokale partij gekozen, omdat lokale politiek begint bij de inwoners. Gezamenlijk vorm geven aan de woon-en-leefomgeving, van onderop bouwen aan de gemeente waar we wonen, werken en recreëren. Daar ligt de prioriteit en wil ik een invulling aan leveren

Een voorbeeld is de start met samenlevingsprogramma en de opzet van de dorpskaarten in deze eerste raadsperiode van Molenlanden. Geen coalitieprogramma dus, maar het initiatief vanuit de inwoners om het programma te maken. Daar gebeurt het en daar start het. Het moet niet, het mag. Daar ligt ook een verantwoordelijkheid voor de inwoners zelf, want zij kunnen zelf meewerken om het samenlevingsprogramma uit te voeren. Ik zet me dan ook in om bewoners daar bewust van te maken.

Dit is toch wel mijn kindje en dat koester ik. Dat kindje heeft ruimte, aandacht en de mogelijkheid nodig om op te groeien. Ik heb de inwoners nodig om het kind volwassen te laten worden. In de politiek zie ik, dat dit nieuw is en dat we er allemaal aan moeten wennen. Als de aandacht komt, dan gaan we ook zien dat het belangrijk is en bepalen de inwoners wat-wel-en-wat-niet uitgevoerd kan worden.”